Nell Blaine Kimdir ? Nell Blaine Hayatı Ve Biyografisi Nedir ?

Nell Blaine – Biyografi ve Miras 
AMERİKALI SANATÇI

Doğum tarihi: 11 Temmuz 1922 – Richmond, Virginia
Ölüm Tarihi: 14 Kasım 1996 – New York, New York 

Nell Blaine Kimdir ? Nell Blaine Hayatı Ve Biyografisi Nedir ?

Nell Blaine’in Biyografisi

Nell Blaine’in çocukluğu zordu.Babası Harry Blaine’den küçük bir aşk yaşadı ve Nell’le yeniden evlendikten ve evlendikten sonra bile ilk karısının ölümünden asla kurtulamadı.Buna karşılık, daha önce ölü doğmuş bir oğlu olan dindar dindar bir kadın olan annesi Eudora Blaine, çocukluğunda kızını neredeyse dikkat ve kontrol yargısıyla boğuyordu.

Hasta bir çocuk olan Blaine hem şaşı hem de ciddi derecede miyoptu ve ilk gözlük çiftini iki yaşında aldı.Sawin’e göre, “Blaine okula başladığında o kadar zayıf ve soluktu ki, kestirmek, özel bir diyet ve normal derslerden daha fazla açık hava etkinliği gerektiren bir ‘Temiz Hava Sınıfına’ kondu.Bir gözü burnuna döndüğü için, diğer çocuklar onunla dalga geçti ve kendini savunmakta ustalaştı, sık sık yumruklarıyla ve bir erkek olarak düşünüldü.

Ebeveynlerin onaylamamasına isyan ederek tepki gösterdi. ” Neyse ki, on üç yaşındayken gözlerindeki operasyonlar vizyonunu ve şaşılığını geliştirdi, bu da sosyal beceriksizliğini bir dereceye kadar hafifletti.

Çizim, Blaine’in yaşadığı birkaç erken zevkten biriydi ve zaten beş yaşına geldiğinde sanatçı olma arzusunu ilan etti.Lise yıllarında bir sanat yazışma kursu alarak ve okul gazetesinde illüstratör olarak çalışarak bu ilgiyi artırdı; ayrıca okul oyunları için posterler hazırladı ve yerel gazetede the Richmond Times-Dispatch gazetesinde çocuk sayfası için çizimler oluşturarak para kazandı.

Blaine ilk resmi sanat eğitimini on altı yaşında Richmond Meslek Enstitüsü Sanat Okulu’na kaydolduğunda aldı. Babasının ölümünden sonra ailesinin mali durumunun kötü olması nedeniyle Blaine bir çalışma bursu aldı. Okuldayken Blaine, Walter Brennan, Jeanette MacDonald ve Katharine Hepburn gibi ünlüleri ziyaret ederek röportaj yaptığı kolej gazetesinde çalışarak ekstra para kazandı ve makalelerine eşlik etmek için portrelerini çizdi.

Bir araya gelmek için Blaine, bir reklam ajansına illüstrasyon yapmak için bir iş bulmak için okuldan tam zamanlı ayrılmak zorunda kaldı.Ancak eğitimine bir akşam sınıfına kaydolarak devam etti.Oradayken, öğretmeni Worden Day, onu New York’a taşınmaya teşvik etti, böylece büyük soyut ressam Hans Hofmann’ın altında çalışabildi.İşinden alabileceği fazladan parayı bir kenara bırakarak, sonunda Blaine harekete geçecek kadar para biriktirdi.Annesi kararından son derece mutsuzdu ve Sawin’e göre, “gitmesini engellemeye çalıştı ve kolej dekanını aradı ve kızını taahhüt etmekle tehdit etti. ” Annesinin endişelerine rağmen giden Blaine, kararından “hayatımın en önemli eylemi olduğunu” söyledi. “

1942’de New York’a geldikten hemen sonra Blaine, kayıt yaptırmaya olan ilgisini ifade etmek için doğrudan Hofmann Okulu’na gitti.Çizimlerini ve resimlerini Hofmann’a gösterdikten sonra iki yıllık bir burs aldı ve derslere katılmaya başladı.Blaine okulda başarılı oldu ve daha sonra şöyle düşündü. “Burası benim Mekke’mdi, Hofmann, Ustanın sokağı, bilmek istediğim her şeyin merkezi, soyuta ve tüm modern sanata açılan kapı, kutsal bir yerdi. ” Sanat dünyasının büyüklerinden öğrenme yeteneği dört yıl sonra Stanley William Hayter’in yönetimindeki Atelier 17’de gravür ve gravür eğitimi aldığında devam etti.

Şehre girdikten sonra, Blaine hızla arkadaş oldu ve sanatçılar Leland Bell, Willem ve Elaine de Kooning ve Robert De Niro’nun yanı sıra şairler John Ashbery ve Frank O’hara’yı içeren bir sosyal çevreye düştü.Annesinin kontrolünden kurtularak bağımsızlığını ilk kez yaşayan Nell Blaine, “New York’a çarptığım an kafesten çıkmış bir kuş gibiydim.”

Hofmann’ın öğrencisi olan Blaine, Hollandalı modernist Piet Mondrian’dan da esinlenmiştir ve Kırmızı ve Siyah (1945) gibi en eski soyut eserleri bu etkiyi göstermektedir. Soyutlamaya kendini adamış, 1944’te Amerikan Soyut Sanatçılar örgütü’nün en genç üyesi oldu ve ertesi yıl Peggy Guggenheim’ın Bu Yüzyılın Sanatı Galerisi’ndeki bir sergiye dahil edildi.Blaine ayrıca sanatçı kooperatifi Jane Street Gallery’ye katıldı ve hızla grubu müreffeh ve üretken tutmanın arkasındaki itici güçlerden biri oldu.

Caz müziği de önemli bir etki yarattı ve sonuç olarak davulları çalmayı öğrendi, sık sık evinde ev sahipliği yaptığı partilerde çaldı, ki bu da konukların istedikleri kadar özgürce kalabilmeleri için katılmak isteyen herkese açıktı. Müziğe olan ilgisi kişisel hayatını da etkiledi.Bir müzik kulübündeyken Robert Bass ile tanıştı ve ikisi üç ay sonra Temmuz 1943’te evlendi.Aynı yıl, çift ilk ziyaretlerini Gloucester, Massachusetts’e yaptı ve Blaine, bölgenin peyzajında ve bahçelerinde sanatı için ilham kaynağı buldu. Bass ayrıca Blaine’i ressamlar Larry Rivers ve Jane Freilicher’e tanıtarak sanatçı arkadaş çevresini genişletti.

Blaine’in evliliği, büyük ölçüde Blaine’in sadakatsizliğinden dolayı sağlam değildi. Yazar Cathy Curtis’e göre, biseksüelliğinin zaten farkında olan Blaine, “her iki cinsiyetten otuzdan fazla sevgiliye sahip olacaktı, genellikle genç günlerinde bir kerede birkaç tane olacaktı.” Evlilik uzun sürmedi, kırılma noktası Blaine’in düşük yapmasından sonra gerçekleşti ve sonunda 1948’de iptal edildi.Geleneksel bir ev düzenlemesinde mutlu olamamasının farkına varan Blaine, Bass hakkında şunları söyledi: “Neredeyse çok hoştu. Çok bağlıydı ve benim için her şeyi yaptı ve sıkıldım. “

Evliliğinin sona ermesinden sonra Blaine kendini sanatına attı.İlk seyahatini 1949’da Avrupa’ya götürdü ve İzlenimcilerden ilham aldığı Fransa’da önemli zaman geçirdi.Yurtdışında altı ay kaldıktan sonra, Blaine New York’a döndü ve sanatı, soyutlamanın karakteristik gevşek, jest fırça darbelerini birleştirirken, doğada daha resimsel hale geldi ve bazı kompozisyonlarına insanlar ve manzaralar eklemeye başladı.

1950’lerin başında Blaine, Freilicher, Rivers, Grace Hartigan ve diğerleri ile birlikte Tibor de Nagy Galerisi’nde gösterilen sanatçıların ahırının bir parçasıydı.Galerici John Myers tarafından savunulan sanatçılar genellikle Frank o’Hara, John Ashbury ve Kenneth Koch gibi şairlerle işbirliği yaptı.

Giderek artan bir şekilde, Blaine’in eserlerinin ilham kaynağı, Avrupa’ya ek olarak, 1957’de New York’taki Saratoga Springs’teki Yaddo sanatçı topluluğunda bir ikametgah, aynı yıl Meksika’ya bir gezi ve Gloucester’da tekrarlanan yaz kalışlarını içeren seyahatlerinden geldi. Kariyerinin bu ilk yıllarında sadece sanatıyla kendini desteklemeyi zor bulan sanatçı, ticari sanatçı olarak çalışarak gelirini artırdı.En dikkat çekici işi 1955’te Village Voice için çalışırken gazetenin ikonik logosunu tasarlarken geldi.

1959’da Yunanistan’da uzun süre kalmak Blaine için yaşamı değiştiren bir olay olduğunu kanıtladı.Yaz boyunca Mikonos’ta yaşarken, ülke manzarasının, çiçeklerin ve oda iç mekanlarının birçok resmini yaratarak oldukça üretkendi. Oradayken kendini iyi hissetmemeye başladı.Giderek yorgunlaşan otuz yedi yaşındaki Blaine sonunda çöktü. Yerel doktorlar hastalığının nedenini öğrenemezken, bölgede tatil yapan Alman doktorlar onu muayene etti ve bulbar-spinal çocuk felci teşhisi koydu. Hastalığın yaşamı tehdit eden doğası, Blaine’in geçici olarak demir akciğerine konduğu Atina’ya uçmasına neden oldu. Daha sonra bu deneyimi şöyle anlattı: “Bazen acı, bacaklarımı gagalayan bir kuş gibi görseldi.” Daha sonra eve uçtu ve New York’un Sina Dağı Hastanesine götürüldü. Blaine daha sonra şöyle hatırladı: “Yaşayacağımdan emin olmaları üç ay sürdü. Görünüşe göre tüm fonksiyonlar gitmişti.Birkaç ay boyunca neredeyse tamamen felç olmuştum. Bir elimi ve bir alt kolumu biraz hareket ettirebilirim.Ama aksi halde hiçbir şey. ” Sonunda daha fazla hareket geri dönecekti, ancak diyaframının sadece yarısını kullanacak, nefes almayı zorlaştıracak ve hayatının geri kalanında tekerlekli sandalyeye mahkum olacaktı.

Hastanedeki bir sosyal hizmet uzmanı ona bir daha asla resim yapmayacağını söylediğinde Blaine sinirlendi ve bunu kabul etmeyi reddetti.Sağ kolunu tam olarak kaldıramayarak, sol eliyle resim yapmayı öğretti.Hayatının son on yıllarında son derece verimli bir kariyere sahip olmaya devam etse de, sadece yaklaşımını tamamen değiştirdiği içindi.Yıllar sonra Blaine, çocuk felci teşhisinin sanatını nasıl etkilediğini yansıtarak, “Daha kompakt çalışma eğilimindeyim ve formların daha basit olduğunu düşünüyorum.En kötü sınırlama çok yakın çalışıyor.Resim yaparken çok atletiktim.Geri dönün ve ileri koşarım yani o inme nereye bilgisini kaybetmek istemem.Hemen hepsi diyorum gözlerim bulanık yani.

Hastalığımdan önce yaptığım şey aşırı enerji harcaması hissine sahip olma eğilimindeydi.Sonrasında yaptığım şey kendimi temsil ediyor, özgür ve müstakil.” Belki de nasıl çizdiğini yeniden icat etme ihtiyacı nedeniyle, Blaine’in resimleri daha ayrıntılı hale geldi ve giderek daha fazla insanı, şehir dairesinden çatılar inşa etme görüşlerini ve çiçek ve bahçelerin resimlerini içeriyordu.

Hastanede iyileşirken, Blaine sonunda sevgilisi olacak bir hemşire Dilys Evans ile tanıştı, ancak Evans’ın İngiliz vatandaşı olarak göçmenlik statüsü bir sorun olduğunu kanıtladı.Evans Amerika’da daimi ikamet başvurusunda bulunurken ikisi Avrupa’ya dönmek zorunda kaldı.İngiltere’de kalmanın yanı sıra, çift on bir ayını Karayip adasındaki St. Lucia’daki bir muz plantasyonunda geçirdi ve birçok resme ilham verdi. Ancak, New York’a döndükten sonra, Blaine’in Evans’la olan ilişkisi dağıldı. Kısa bir süre sonra, 1967’de sanatçı Carolyn Harris ile tanıştı ve ikisi Blaine’in hayatının geri kalanında sürecek bir ilişkiye başladı.

Kariyeri boyunca maddi olarak mücadele eden Blaine, hayatının sonlarında beklenmedik bir şekilde iki mirastan yararlandı.Annesi 1971’de öldüğünde, mülkünden aldığı para, Blaine’in 1974’te Gloucester’da bir ev satın almasına izin verdi.O andan itibaren Blaine ve Harris yılın yarısını Haziran ayından Kasım ayına kadar Gloucester’da ve yılın geri kalanını New York’ta geçireceklerdi. Aynı zamanda 1975’te Blaine’in Londra’da kaldığı arkadaşı Howard Griffin öldü ve Avusturya’daki evinden ayrıldı.

Blaine’in çalışmaları için birçok ödül ve eleştirel övgü, kariyerinin son on yılında, daha sonra şaka yaptığı iki onursal doktora da dahil olmak üzere, “Öğrenciler beni seçti.Bu gülünç değil mi? Kazanılmış bir sertifikam bile yok. Yaşlanınca ne olacağını gör. ” Mücadele ruhu da yaşla birlikte solmadı.Her zaman fikrini söyleyen biri, yaşlandıkça bu eğilim arttı ve biyografi yazarı Cathy Curtis, Başkan Ronald Regan’a kadın haklarını desteklemek için yazdığı bir mektup da dahil olmak üzere çeşitli durumlardan duyduğu hayal kırıklığını ifade etmek için sık sık mektup yazdığını anlatıyor; Scott Paper Company, tuvalet kağıdı ürünlerinin dokusu hakkında, suluboyalarından eskisinden daha az fazla sıvı emdikleri için azaldığını hissetti; ve Başkan Bill Clinton’a çevre koruma yasalarını güçlendirme ihtiyacı hakkında.

Hayatının son yıllarında üretken bir şekilde resim yapmasına rağmen, Blaine’in sağlığı başarısız olmaya devam etti.Postpolio sendromu olarak bilinen çocuk felcinin komplikasyonlarına ek olarak, Haziran 1993’te meme kanseri olduğunu öğrendi ve ameliyat oldu.Daha sonra kanser kollarının altındaki lenf düğümlerine geri döndü ve daha ileri tedavi gerektirdi.Kısa bir süre sonra, Haziran 1996’da zatürree oldu ve hastaneye kaldırıldı.Sağlık onu asla gerçekten iyileşti.6 Kasım’da zatürree tekrarladı ve sekiz gün sonra yetmiş dört yaşında öldü. 

Nell Blaine

Olması gerektiği kadar yaygın olarak tanınmasa da, Nell Blaine’in kariyeri, jestsel Soyut Dışavurumculuktan saf soyutlamanın geometrilerine ve nihayetinde natürmortları içeren lirik bir gerçekçiliğe kadar, ikinci Dünya Savaşı sonrası üslup eğilimlerinin bir mikrokozmosudur.Önemli olarak, birçok keşif yolu açan işbirlikçi bir ortam yaratan canlı bir ressam, şair ve müzisyen topluluğu oluşturmak için sanatçıları bir araya getirmede önemli bir sosyal rol oynadı.Bu türün 20. yüzyılın ikinci yarısına nasıl getirilebileceğini gösteren gelecek nesil peyzaj ve doğa sanatçılarının temelini atmaya yardımcı oldu.Etkisi, özellikle Laurel Hughes, Reed Kay ve Erma Wheeler da dahil olmak üzere ilham almak için sevgili Gloucester’a dönen diğer sanatçılarda görülebilir.

Blaine’in sıkıntı karşısında gösterdiği azim de mirasının önemli bir yönüdür. Çocuk felcinin kariyerine son vermesine izin vermeyi reddederek kendine yeni bir şekilde resim yapmayı öğretti. Fotogerçekçi Chuck Close gibi, dünyaya fiziksel sınırlamaların sanatsal arayışlara son vermek zorunda olmadığını gösterdi