Nancy Spero Kimdir ?

Nancy Spero Biyografi 

AMERİKALI RESSAM, KOLAJ VE YERLEŞTİRME SANATÇISI

Doğum: 24 Ağustos 1926 – Cleveland, Ohio, ABD

Ölüm: 18 Ekim 2009 – New York, ABD

Nancy Spero’nun Biyografisi

Nancy Spero, 1926’da Cleveland, Ohio’da Yahudi kökenli bir ailede dünyaya geldi. Bir yıl sonra ailesi, Spero’nun 23 yaşına kadar kaldığı Chicago’ya taşındı. Brooklyn Rail için bir röportajdasanat tarihçisi Stephanie Buhmann ile birlikte Spero, ilk yıllarını düşündü ve sanatçı olmaya gerçekten ilgi duyduğu tek şey olduğu için karar verdiğini gözlemledi.

Benim için “her şey sanat yapmakla ilgiliydi.Gerçekten yapmak istediğim ve biraz yetenekli göründüğüm tek şey buydu.O günlerde, Chicago’da görsel sanatçı olmak o kadar da göz alıcı bir şey değildi.” Kullanılmış matbaa satıcısı olarak, Spero’nun babası Henry Spero, görünüşe göre, sanatçı olma kararına kayıtsızdı.”Beni evden çok uzağa götürmeyen her şey iyi görünüyordu. Annem, hatırladığım kadarıyla, babamla birlikte gidiyor gibiydi.” Böylece ailesinden gerçek bir itiraz olmadan, aynı zamanda gerçek bir destek olmadan, Spero, Chicago’daki Sanat Okulu Enstitüsü’ne kaydoldu.İkinci Dünya Savaşı’nda hizmetten yeni dönen ve şimdi Sanat Enstitüsü’nde ustalarına doğru okuyan müstakbel kocası Leon Golub ile orada tanıştı.

Spero, bir yıl boyunca Paris’te yaşadı ve Élive Nationale Supponale des Beaux-Arts’ta ve erken Kübist ressam Andre Lhote’un Atelier’inde sanatçı olarak eğitimine devam etti.24 yaşında Chicago’ya döndüğünde Golub ile evlendi. “Birlikte yaşadık ve çalıştık” diye tanımladı, “ve oldukça harikaydı.Sürekli bir diyalog ve etki karşılıklıydı.” Birkaç yıl sonra, iki oğlu oldu ve o zamanlar Soyut Dışavurumculuğun egemen olduğu Amerika’daki sanat dünyasının durumundan hayal kırıklığına uğradı. Çift kaçmaya ve iş yapmak için yeni, daha açık bir ortam aramaya karar verdi. Tate’in tanımladığı gibi: “Spero ve Golub, soyut dışavurumculuk baskın deyim haline gelirken bile, anlatıları ve sanat tarihi rezonanslarıyla insan formunun modernist bir temsilini keşfetmeye eşit derecede bağlıydılar.”

1957 ve 1959 yılları arasında çift İtalya’da ve Bloomington, Indiana’da yaşadı. Daha sonra beş yıl kaldıkları Paris’e taşındılar ve Spero üçüncü oğullarını doğurdu.Spero’nun ilk gerçekten olgun yapıtlarını, esrarengiz Kara Resim serisini yaratması da o sıralarda Paris’teydi.Bu son derece yaratıcı aşama, paleti karanlık olmasına rağmen ton olarak sakin olan bir dizi aşık tablosunu içeriyordu.Buna karşılık, Les Anges, Merde, Fuck You (1960) ve Nightmare Figures II (1961) gibi eserler, hem ataerkilliğin şeytanlarına hem de sanatçının kendi ağlayan bebeklerine zekice atıfta bulunarak dillerini dışarı çıkaran kopmuş kafalarla daha çılgındı.

1964 yılında aile Amerika’ya döndü ve New York’a yerleşti. “Avrupa’dan döndüğümüzde” diye hatırlıyor Spero, “üç küçük oğlumuz vardı.Leon ve hatta ailede beş erkek olan bir erkek köpekle. Bu oldukça ağır bir işti.” Bu aynı zamanda Spero’yu derinden etkileyen bir siyasi kriz dönemiydi.”Medya aracılığıyla hemen Vietnam Savaşı ile karşı karşıya kaldık (aynı anda yaz Olimpiyatlarına katılan kuzenimi takip etmeye çalışırken bile!). İşte o zaman Vietnam’da olanlardan dolayı gerçekten üzülmüştüm.Savaşı bu çılgınca boyamaya başladım.Başlangıçta bombalara, helikopterlere odaklandım. Kara tabloyu boyamayı bıraktımboyaması sonsuza kadar sürdü ve yılda en fazla beş tane yapabildim.

Çok hızlı ve öfkeli bir şekilde yapacağım savaş resimleri.” Gerçekten de Spero yağlı boyayı tamamen terk etti ve 1966’dan 1970’e kadar New York’ta yaşayan yazar Phoebe’nin dediği gibi “savaşın müstehcenliğini ifade eden kağıt üzerinde öfkeli mürekkep ve guaj çizimlerine” odaklandı.

Sanatçı, kadınların boyun eğdirilmesinin çeşitli yerel tarihlerini görünür kılmaya odaklanarak, kadınların “kurbanı” olarak adlandırdığı şeyle ilgilenmeye başladı.Dahası, feminizmi ve aktivizmini bir sanatçı olarak pratiğinin ötesine taşıyarak dünyayla daha aktif ve hızlı bir şekilde ilişki kurmanın yollarını aramaya başladı. “Altmışların sonlarında,” dedi Buhmann, “radikal feminist kolektif The Redstockings gibi sanata değil, radikal eylemlere odaklanan radikal kadın aktivistleri duymaya başladım.Yani bütün bunlar vardı. heyecan verici şeyler oluyor.İşte o zaman bu feminist gruplarla gerçekten ilgilenmeye başladım.İlk başta bir arkadaşım beni AWC (Sanat İşçileri Koalisyonu) toplantılarına götürdü, kadın ve erkeklerden oluşuyordu ve sonra WAR (Devrimdeki Kadın Sanatçılar) adında bir kadın grubu olduğunu duydum.O zamanlar pek çok şeye, özellikle de sanatımı dışarı çıkaramama, insanların bakmasını sağlayamadığım için çok kızgındım. “SAVAŞ” diye düşündüm bu kadar.

Eylemler ve protestolar düzenlemeye başladı manifestolar yazdı.Örneğin, birkaçımız Modern Sanat Müzesi’ne yürüdük ve kadın sanatçılar için eşitlik talep ettik.Sonra başka bir Ad Hoc Kadın Sanatçılar Komitesine katıldım.O günlerde her şey çok hızlı gitti.” Eylemler ve protestolar düzenlemeye başladık, manifestolar yazdık.Örneğin, birkaçımız Modern Sanat Müzesi’ne yürüdük ve kadın sanatçılar için eşitlik talep ettik. Sonra başka bir Ad Hoc Kadın Sanatçılar Komitesine katıldım.O günlerde her şey çok hızlı gitti.” 

1972’de Spero, kadınların çalışmalarını sergilemeye adanmış bir girişim olan Artist in Residence Gallery’nin (AIR) kurucu komitesine katıldı.Spero, “Bunun erkeklerden nefret eden bir kadın sanatçılar grubu olmadığı konusunda çok kararlıydık,” dedi, “ama hüsrana uğradım.Aşağı itiliyor gibiydim.Dışarı çıkıp neler olup bittiğini görebilmeniz ve sanat dünyasıyla biraz daha güvenle yüzleşebilmeniz için ekilecek bir temele sahip olmanız gerektiğini gördüm.”

1980’lerin başında Spero, tanınmış kadın karakterlerini bir araya getirmeye başlamıştı bile.Lilith, Medusa ve İrlandalı doğurganlık tanrıçaları Sheela-Na-Gig de dahil olmak üzere, çeşitli farklı imaj ve kültürlerden elde edilen bu figürler, Spero tarafından işe göre her seferinde farklı bir enerji veya rol ile donatıldı.1988’e gelindiğinde, sanatı kağıt üzerindeki çalışmalardan enstalasyonlara evrildi, sanatçı şimdi figürlerini doğrudan galerilerin ve kamusal alanların duvarlarına basıyor. Ellerindeki hareketin kontrolünü giderek etkileyen romatoid artritten muzdarip olan Spero, sonunda asistanları işe almaya karar verdi ve uygulamasını, yaşamının sonuna kadar yaratmaya devam etmesine izin verecek ortak bir sürece dönüştürdü. 1980’lerin sonundan 2000’lerin başına kadar sürdü.

82 yaşında Phong Bui ile Brooklyn Rail için yaptığı bir konuşmada, “Leon’la birlikte olmak ve üç güzel oğluma sahip olmak” dedi , “Birçok yönden gerçekten kutsanmış durumdayım.Aksi takdirde, günlük yaşayarak , zulmün sertliğini, insanların birbirlerine yaptıklarını fark eder. Ama sonra bunun her zaman çatışan benliğin çift anlamı ile inşa edildiğini fark eder.İster dil, jest ve düşünceler vb. yoluyla olsun.” Bu röportaj, Spero’nun hayatı boyunca yaşadığı bir çelişkiyi, hafiflik ve neşeyi ve devam eden mücadele, bir ağırlık ve insanlığın yıkıma yönelik genel iradesinde derin bir hayal kırıklığı ile birlikte yaşamın büyük bir genel takdirini iyi bir şekilde örnekliyor.

Bugün Spero, kuşağının en etkili kadın sanatçılarından biri olarak tanınmaktadır.Spero’nun çalışmalarının sergilendiği birkaç serginin küratörlüğünü yapan Fordham Üniversitesi sanat tarihi profesörü Jo Anna Isaak, “O, 20. yüzyılın önemli bir sanatçısı” dedi. “Bence şimdi uygun rolünü üstleniyor ve kritik hakkını alıyor.” Spero’nun çalışmalarının muazzam etkisini açıkça kabul eden sanatçılardan biri de Kiki Smith.Sanat Tarihçisi Jon Bird , 2003 yılında Smith ve Spero’nun çalışmalarını iyi bir şekilde birleştiren ve sergileyen Otherworlds adlı önemli bir büyük serginin küratörlüğünü yaptı.

Doğrudan duvara çalışan Spero’nun tekniği antik fresk resmini hatırlatıyor, ancak aynı zamanda bireysel figürleri kentsel peyzaja yerleştirme konusundaki kes ve yapıştır yaklaşımı, ünlü ve anonim İngiliz Banksy gibi çağdaş sokak sanatçılarının çalışmalarını ilginç bir şekilde akla getiriyor.Basitçe çerçevelenmiş bir sanat eseri yerine sürükleyici bir galeri ortamı yaratma süreci ve sonucu, şimdi Spero’nun 1980’lerde bu kavramı geliştirdiğinden çok daha geniş bir alana yayılmış bir çalışma yapma yöntemidir.Çağdaş İngiliz sanatçı Jean Thompson, eşit derecede zorlayıcı ‘anne’ ve ‘kadınsı’ temalarla çok benzer bir teknik uyguluyor.Daha geniş anlamda popüler kültürde, kolajın kesilip doğrudan duvara yapıştırılması tasarım dünyasında önemli bir ifade haline geldi ve hem kamusal hem de özel alanlarda çerçeve içinde bir resim yerine bu şekilde dekore etmeyi tercih eder.