Fra Filippo Lippi Kimdir ?

FRA Filippo’nun Biyografisi

İTALYAN RESSAM

Doğum tarihi: 1406, Floransa, İtalya

Ölüm tarihi ve yeri: 8 Ekim 1469, Spoleto, İtalya

Fra Filippo Lippi Kimdir ?

Fra Filippo Lippi, 1406 civarında Floransa’nın Ardiglione sokağında büyük ve fakir bir ailenin çocuğu olarak dünyaya geldi.Annesinin çoktan öldüğü düşünülen Filippo, henüz iki yaşındayken babasının ölümünden sonra yetim kaldı.Tommaso ve teyzesi Mona Lapaccia tarafından alındı. O kadar asi ve dikbaşlı bir çocuktu ki Mona onu (ve bir erkek kardeşini) sekiz ila on yedi yaşları arasında katıldığı Santa Maria del Carmine manastırındaki keşişlerin bakımına emanet etti.Bir keşiş olarak yaşam mizacına sahip değiller.

Ünlü Rönesans biyografi yazarı ve sanatçısı Giorgio Vasari , Filippo’nun erken yaşlardan itibaren elleriyle “usta ve hünerli” olduğunu, ancak kitaplardan “büyük bir tiksinti” duyduğunu kaydetmiştir.Gerçekten de okul kitaplarını karikatürlerle kapladığı tiksinti böyleydi.Bununla birlikte, manastırın Başrahibesi, onun gizli çizim yeteneğini fark etti ve Filippo’yu nasıl resim yapılacağını öğrenmeye yönlendirdi.Yakınlardaki Santa Maria del Carmine Şapeli’nde, ünlü ressam Masaccio , kısa süre önce, Erken Rönesans’ın en ünlü ve etkili olanlarından biri haline gelecek olan bir dizi fresk üretmişti.Lippi bu eserlere büyük hayranlık duydu ve düzenli olarak Masaccio’nun tekniğini incelemeye gitti. Şapelde pratik yapan ve sanatta kendi yaşıtlarının çabalarını aşan Lippi’nin itibarı artmaya başladı.Manastırı kilisede ve manastırda freskler bırakarak terk etti. Bu parçaların kanıtı üzerine Vasari, “bir gün harikulade şeyler yapacağına kesin olarak inanıldığını” kaydetti.

Vasari, Lippi’nin hayatındaki tuhaf bir olaydan söz etti, hikaye gözden düşmüş olsa da, yine de sahip olduğu söylenen neredeyse doğaüstü yeteneği vurgulayan usta bir sanatçı için bir “köken hikayesi” örneği olarak hizmet ediyor.Vasari’nin hayali hikayesine göre, Lippi bir Moors birliği tarafından Ancona şehrinden kaçırıldı ve 18 ay boyunca tutsak tutulduğu Kuzey Afrika’ya getirildi. Oradayken, mütevazi bir kömür parçasıyla efendisinin tam boy bir portresini çizdiği söylendi.Usta, resmin tekinsiz gerçekçiliği karşısında şaşkına döndü, Lippi’nin serbest bırakılmasını emretti ve Napoli limanında serbest bırakıldı.

1430’ların ortalarında, Lippi Floransa’ya geri dönmüştü ve burada kendisini birkaç Floransa manastırı ve kilisesi için freskler ve sunaklar yapmak üzere istihdam eden güçlü Cosimo de’Medici’nin himayesini güvence altına aldı. Mariani, “Yıllarca süren seyahatleri sırasında edindiği niteliklerin, Padua’dan döndükten hemen sonra 1437 tarihli iki eserde nasıl net bir şekilde doğrulandığını açıklıyor.

Frediano ve Augustin Arasında Bakire ve Çocuk ve Madonna ve Çocuk “. Mariani, bu çalışmalarda “renk sıcak, gölgelemelerle tonlanmış, büyük çağdaşı Fra Angelico’nun berrak kromatiklerine yaklaşıyor ” diye ekliyor.

1439’da Lippi , daha yaşlı ve daha genç bir Jerome’un iki hikayesini içeren resim düzlemini uzamsal ve zamansal olarak farklı (“bölünmüş ekran” tekniği diyebileceğimiz) alanlara harmanladığı Saint Jerome’u Kefaret’te üretti.Lippi’nin dehasının teyidi kısa süre sonra Müjde (önceden daha olgun bir çalışma olduğuna inanılıyordu.

Düzensiz perspektif kullanımında ve renk ve biçim arasındaki harika karşıtlıklarda yenilikçiydi ve Mariani’nin okumasında “kapıdaki korkmuş iki kızın hafif giysilerinin önerilen hareketi, Sandro Botticelli’yi tahmin edecek kadar hassas bir şekilde işleniyor.

1442’de Lippi, Floransa’nın Legnaia bölgesindeki San Quirico Kilisesi’nin rektörü oldu. Sant’Ambrogio Kilisesi için Meryem’in taç giyme törenini hazırlayan Lippi için ilham verici bir zamandı. Görevin ölçeği böyleydi, Lippi predella’yı tamamlamak için altı harici ressamdan oluşan bir ekip çağırmak zorunda kaldı.Mariani’nin “bir poliptiğin çeşitli panellerini tek bir sahne olarak birleştirmedeki başarısında Floransa resminde tarihi bir nokta” olarak adlandırdığı (basamaklı) sunak. Yıkıcı bir hareket olarak kabul edilebilecek ve sunağa kesinlikle gerçekçilik katan ve ekstra bir çizgi olan şey, sağ köşede Lippi’nin bir otoportresi şeklinde geliyor.

Bu içerme, yazan sanatçının kendisi tarafından doğrulandı: “Eh, tüm bunlar / Adanmışlıklarına güvenerek, yukarı gelecek / Hiç beklemediğiniz bir anda bir köşeden, / Karanlık bir merdivenden büyük bir ışığa, / Müzik ve konuşuyor, Lippo’dan başka kim!”

1452’de Lippi, Prato Şehri tarafından Prato katedralinin ana şapeli için freskler boyaması için davet edilmişti. Vaftizci Yahya ve Aziz Stephen Hikayelerini tasvir ediyorlardı.Ana bakan duvarda bulunur ve Lippi’nin anıtsal eserleri olarak kabul edilir.Dans eden Salome figürünün genellikle öğrencileri Sandro Botticelli ve Lippi’nin kendi oğlu Filippino’nun sonraki çalışmalarına açık bir soy gösterdiği düşünülmektedir.Lippi’nin bakış açısı yine gayri resmiyken, en çok teatral etkilere ve hikaye sürekliliğine önem veriyor. Bu sahnelerden Vasari, perdelerdeki “güzel kıvrımlardan” ve genel olarak “mükemmel tasarım, renklendirme ve kompozisyon”dan özel olarak bahsetti. Vasari ayrıca Lippi’nin “çok neşeli hayatından” ve Filippo’nun tüm kaçamak ve yanlış davranışlarının resminin kalitesi nedeniyle “sessizce geçiştirildiğinden” söz etti. Aslında Vasari, Lippi’yi Michelangelo’nun habercisi olarak gösterecek kadar duygulandı.

Şöhret yükselişinin ardından Mariani, Lippi’nin nasıl “aşk ilişkilerinin hakimi olduğunu ve metodik ya da sakin davranışlarda sabırsız olduğunu” anlatıyor. Ayrıca sanatçının ahlaksız davranışı hakkında yorum yapan Vasari şunları yazdı: “Fra Filippo’nun o kadar şehvetli olduğu, istediği bir kadından zevk alabileceğini düşünse ve istediğini alamazsa istediği bir kadından zevk almak için her şeyi vereceği söyleniyor. Sonra onun portresini çizerek ve kendi kendine akıl yürüterek tutkusunu yatıştırırdı. Şehvet o kadar şiddetliydi ki, onu ele geçirdiğinde asla işine konsantre olamazdı. Bu nedenle, Cosimo de’ Medici için bir şeyler yaparken.Cosimo kaçmasın diye onu kilitlemişti.

Vasari’nin açıklaması kesinlikle doğru olabilir veya olmayabilir.Ancak 1456’da Lippi’nin Prato’daki manastırdan bir rahibe Lucrezia Buti’yi kaçırdığı kabul edilir. Buti’yi Meryem Ana olarak resmettikten sonra, çift birlikte kaçtı ve Vasari, “Kızın babası Francesco, bir daha asla gülümsemedi” diye önerdi. Buti, Lippi’ye, daha sonra babasının atölyesinde Botticelli ile çalışacak olan Filipinli adında bir oğlu ve kızı oldu.

1467’de Lippi, Filippino ve Fra Diamante, süslemeleri ve freskleri boyamakla görevlendirildikleri Spoleto Katedrali’ne gittiler. Bunlar arasında Doğuş , Müjde , Meryem’in Ölümü ve apsisin yarım kubbesinde Taç Giyme yer alır.Lippi, apsiste Storie della Vergine ( Meryem Ana’nın Yaşamından Sahneler) üzerinde çalışırken öldü.Boyalı seyirciler arasında Lippi’nin bir otoportresi ve Filippino, Fra Diamante ve Pier Matteo d’Amelia’nın portreleri görülebilir.

Lippi 1469’da öldü ve Vasari, sevgilisinin bir akrabası tarafından zehirlenmenin kurbanı olduğunu tahmin etmektedir. Lorenzo de’ Medici, Spoleto’daki katedrale gömüldükten sonra kasabaya mektuplar gönderdi ve Filippo’nun cesedinin Santa Maria del Fiore’ye götürülmesini talep etti.

Bu talep, Floransa’ya kıyasla şehirdeki ünlü mezarların azlığı nedeniyle reddedildi. Buna karşılık Lorenzo, Filipino’yu Spoleto’daki babası için bir mermer mezar tasarlaması için görevlendirdi. Angelo Politian’ın Latince kitabesinden şu alıntıyı içeriyordu. “Doğanın kendisi, onu ortaya çıkardığım gibi, sahiplendi / Sanatlarıyla boy ölçüşebilmeme hayret ediyorum”. Yirminci yüzyılın başlarında yazan sanat tarihçisi Paul G. Komody, Lippi hakkında coşkulu bir şekilde şunları söyledi: “Her zaman yeni ilkeleri öğrenmeye ve özümsemeye hazır, hiçbir zaman basit tavırların taklidine boyun eğmedi. Böyle bir eğilimden mizacıyla kurtuldu. , onun insani sempatisi, onun sanatsal merakı”.

Mariani, “Filippo Lippi’nin ölümünden sonra verdiği hükümler genellikle onun maceracı yaşamının gelenekleri tarafından renklendirildi ve  çalışmalarının zaman zaman diğer ressamlardan ödünç aldıkları için eleştirildi” diye yazıyor. Lippi’nin sanatı azalmadı, aksine “zenginleştirildi ve Masaccio ve Fra Angelico’dan aldıklarıyla daha dengeli hale getirildi. Sürekli olarak sanatsal vizyonunu gerçekleştirmek için teknikleri ve onu dünyanın en çok takdir edilen sanatçılarından biri yapan yeni fikirleri arıyordu. onun zamanı”. Eleştirmenlerin Lippi’de “zamanının yaşamını yansıtan ve erken Rönesans’ın ideallerini gündelik terimlere çeviren bir ‘anlatı’ ruhunu” takdir etmeye başladığını da ekliyor.

Lippi’nin akıcı ama karmaşık anlatı kompozisyonları aracılığıyla, dini tasvirlere hümanist ve psikolojik bir yön kazandırdı ve bu da adanma sanatına eşi görülmemiş bir gerçekçilik seviyesi getirdi. Lippi aynı zamanda resimsel alanda matematiksel ve düzensiz perspektif arasında bir denge kurmada öncü olarak kabul edilir.Sanat tarihçisi Michael Baxandall’ın “tekinsiz ama tamamen oluşturulmuş dünyalar” dediği şeyi üretir.Bu nedenle, etkisi birçok eserde görülebilir.En büyük Rönesans ustaları, en az Botticelli (öğrencisi), Michelangelo ve Piero della Francesca. Efsanesi, 1855 dramatik monologu Fra Lippo Lippi’yi yazan Viktorya dönemi şairi Robert Browning tarafından daha da pekiştirildi., Vasari’nin Lippi biyografisini sanatın natüralist mi yoksa idealist mi olması gerektiği sorusunu sormak için bir araç olarak kullandı.