Eduardo Paolozzi Kimdir ?

Eduardo Paolozzi Biyografi 

İNGİLİZ KOLAJ SANATÇISI VE HEYKELTIRAŞ

Doğum: 7 Mart 1924 – Leith, İskoçya

Ölüm: 22 Nisan 2005 – Londra, İngiltere

Eduardo Paolozzi’nin Biyografisi

Eduardo Paolozzi’nin ailesi, sanatçının Edinburgh’un kuzeyinde bir bölge olan Leith’te doğduğu İtalya’dan İskoçya’ya göç etti. Bir dondurma salonuna sahiplerdi ve çocukken Paolozzi, genellikle Hollywood yıldızlarını veya uçak gibi askeri araçları içeren sigara paketi kartları toplamaktan zevk aldı ve hem Amerikan kültürüne hem de insanlar ve makineler arasındaki ilişkiye ömür boyu sürecek bir hayranlık uyandırdı.

Babası Mussolini’ye hayrandı ve oğlunu İtalya’daki Faşist yaz kamplarına gönderdi. İtalya 1940’ta İkinci Dünya Savaşı’na katıldığında, İngilizler Paolozzi’yi erkek akrabalarıyla birlikte düşman uzaylıları olarak işaretleyerek enterne etti.Genç sanatçının hapisteki üç ayı boyunca, babası ve büyükbabası (sıra dışı adı Michelangelo olan) Kanada’ya nakledilecekti. Yolda bir Alman U-Bot’u gemilerini batırdı ve boğuldular. Bu, Paolozzi’nin savaşa ve İngiliz hükümetine karşı hayatı boyunca devam eden derin güvensizliğine neden oldu.

Gözaltından serbest bırakıldıktan sonra Paolozzi, orduya alınmadan önce bir süre Edinburgh Sanat Koleji’nde okudu. Erken salıverilmek için deli numarası yaptı ve savaş boyunca okuduğu Oxford’daki Slade Sanat Okulu’na kaydoldu. Oradayken, Pitt-Rivers müzesindeki antropolojik koleksiyonları çizmekten zevk aldı ve klasik olmayan sanat formlarına erken bir cazibe gösterdi. Okulun binası Londra’ya geri taşındığında , tarzı üzerinde büyük etkisi olacak olan Pablo Picasso’nun çalışmalarıyla karşılaştı. Primitivist heykel ve Kübist esinli kolajdan oluşan ilk kişisel sergisi, 1947’de Londra’daki Mayor Gallery’de düzenlendi; büyük bir başarıydı ve sergilenen her şey satıldı.

Aynı yıl, Paolozzi Paris’e taşındı ve burada çok iyi tanınan bir dizi Sürrealist sanatçıyla tanıştı. Bunlar arasında Alberto Giacometti , Jean Arp , Constantin Brancusi , Georges Braque ve Fernand Leger vardı . Dada’nın doğaçlama doğasında kökleri olan, Sürrealizm beklenmedik yan yana ve sıra dışı olmayan sürpriz unsurları kullanma fikrini geliştirdi. Bu, genç sanatçının kariyerinde önemli bir izlenim bırakan andı ve 1940’ların sonlarında, modern makine görüntülerine olan derin ilgisini yansıtan Sürrealist damarda çeşitli heykeller yaptı. Ayrıca İkinci Dünya Savaşı sonrası eğitim programlarında bölgede görev yapan Amerikan askerlerinden topladığı dergilerden uygun görsellere dayalı bir dizi kolaj yaptı. Bu kolajlar, önceki tüm sanatsal etkilerinin bir doruk noktasını temsil ediyordu. Amerikan kültürüne olan takıntılarını, Sürrealizmin rastgele formları ve görüntüleri kullanmasını ve grafik tasarım endüstrisinden ilham alan mizanpajları, daha sonra İngiliz Pop art hareketinin başlangıcını işaret edecek olan cesur ve görsel olarak taze kompozisyonlarla birleştirdiler.

1949’da Londra’ya döndükten sonra, Paolozzi’nin sanatsal kimliği, üretken ve geniş kapsamlı yaratıcı ilgi alanlarını yansıtan birden çok alana daldığında çiçek açtı. On yıllık dindar uygulama ve üretim, güzel sanatlar, akademi ve ticari sanat üretimi dünyaları arasında köprü kuran bir kariyer geliştirerek izledi. Central School of Art and Design’da ders vermeye başladı ve Chelsea’de bir stüdyo kurdu, önce ressam Lucian Freud ve ardından heykeltıraş William Turnbull ile aynı alanı paylaştı. Ayrıca , resme yenilikçi yaklaşımıyla hayran olduğu Francis Bacon’u da tanıdı.

1951’de tekstil tasarımcısı Freda Elliot ile evlendi ve çift Essex’te küçük bir uzak köye taşındı. Deneysel fotoğrafçı arkadaşı Nigel Henderson ile bir şirket kurdu. Firma Hammer Prints Ltd olarak adlandırıldı ve ipek ekranlı tekstiller ve duvar kağıdı konusunda uzmanlaştı. İşbirliği yedi yıl sürdü ve genellikle ikilinin sanatsal uygulamalarından ilham alan başarılı bir tasarım ürünleri yelpazesi üretti. Paolozzi bu noktada çok başarılı oldu ve Londra’da bir stüdyo kiralamayı başardı. Hafta boyunca başkentte yaşadı ve hafta sonları kırsaldaki kulübesine döndü. Bu zorlu program sonunda evliliğini olumsuz etkileyerek karısını yalnız ve yalnız hissetmesine neden oldu. Çiftin üç kızı yatılı okula gönderildi ve nadiren evdeydiler.

1950’lerde, Paolozzi, belki de savaşın dehşetiyle sarılmış çocukluğunun kaosuna geri dönen, acı çeken bir insan formuna odaklanan birçok heykel yarattı. Bu çalışmada makine ve gövde arasındaki ilişkiyi keşfetmeye başladı, genellikle metal parçaları doğrudan daha sonra bronza dökülecek olan mum maketlerine dahil etti.

1952’de, Paris’te daha önce yaptığı kolajları meslektaşlarına göstermeye başladığında, kariyerinde çığır açan bir an geldi. Özellikle bir parça, Zengin Bir Adamın Oyuncağıydım (1947), gelecekteki İngiliz Pop sanatçıları grubuna büyük bir ilham kaynağı oldu. Gerçekten de kompozisyonunda “pop” kelimesini tam anlamıyla sergileyen ilk parçaydı. Bu onu, gelişmekte olan İngiliz Pop sanatçılarından oluşan The Independent Group’a katılmaya yöneltti ve 1956’da Londra’daki Whitechapel Gallery’deki This is Tomorrow sergisinin bir bölümünde işbirliği yaptı ve bu yeni türe ilk dikkat çeken sahnesini verdi. Bu süre zarfında, Peter Blake ve Peter Blake dahil olmak üzere popüler Amerikan kültüründen ödünç alınan eserler yapan diğer sanatçılarla arkadaş oldu.

1960’larda Paolozzi, endüstri ve sanat arasındaki ilişkiye duyduğu sonsuz hayranlığı daha da geliştirdi. Çeşitli mühendislik firmalarıyla işbirliği yaparak ve alüminyum gibi yeni malzemelerle deneyler yaparak heykel yapmanın yeni yollarını geliştirdi. Bu süre zarfında, Hamburg ve California’daki görevler de dahil olmak üzere dünya çapında bir dizi öğretim görevi üstlendi. Son derece üretken kaldı ve çeşitli medyalarda büyük miktarda sanat yarattı. Bununla birlikte, on yılın sonuna doğru, belki de onu çalışmalarında tekil bir kimlikten çılgınca uzaklaşmaya ve sanatsal sesini sabitlemeyi zorlaştıran sürekli merakının bir sonucu olarak, yıldızı azalmaya başladı.

Paolozzi’nin deneyleri 1970’ler boyunca, geometrik ve biyomorfik unsurlar kullanan bir dizi soyut kabartma parçada ahşabı kullanmaya başladığında devam etti. 1974’te Berlin’de çalışmaya davet edildiğinde kariyeri yeni bir soluk aldı ve 1979’da Londra Kraliyet Akademisi’ne üye olmaya davet edildiğinde itibarı yeniden canlandı. 1980’lerde insan kafası, heykellerinde ve kolajlarında sık sık sakatlanmış veya gelişigüzel yapıştırılmış olarak gösterilen düzenli bir konu haline geldi.

Paolozzi, 1981 ve 1994 yılları arasında çalıştığı hem Köln’de hem de Münih’te öğretmenlik yapmaya devam etti. Münih Akademisi’ndeki görevi sırasında sık sık dağınık stüdyosunda bir kamp yatağında uyuduğu bildirildi. Hem Almanya’da hem de Birleşik Krallık’ta kamu kurumları için çok sayıda çalışma yapmaya devam etti. Bunlar arasında Londra’daki Tottenham Court Road’daki metro istasyonu için birkaç büyük ölçekli heykel ve duvar mozaikleri yer alıyor. 1988’de Paolozzi’yi şaşırtan bir şekilde, karısı Freda boşanmak istedi ve o da kabul etti. Ertesi yıl Kraliçe II. Elizabeth tarafından şövalye ilan edildi ve Sir Eduardo Paolozzi oldu.

Paolozzi, özellikle itibarı ve ölümünden sonra halkın onu nasıl görmeye devam edeceği konusunda endişeliydi. 1994 yılında, gelecekteki resepsiyonunu kutlamak amacıyla çalışmalarının büyük bir bölümünü İskoç Ulusal Modern Sanat Galerisi’ne bağışladı.

Paolozzi’nin çağdaş heykelin ruhu üzerindeki izlenimi, özellikle çeşitli endüstriyel parçaları bir araya getirmesi ve ilkel bir tarzda bulunan malzemeleri bir araya getirmesiyle, birçok modern sanatçıda görülebilir. Bu, Peter Voulkos’un kompozisyon çalışmasında, Stephen De Staebler’in parçalanmış figürlerinde ve çöplerin veya atılanların başkalaşımı üzerinde çalışan diğer birçoklarında açıkça görülmektedir.

Özellikle İngiliz pop art akımına ilham vermede önemli olan erken dönem kolaj çalışmalarıyla hatırlanacak. Bu, sonunda Andy Warhol , Roy Lichtenstein , Jasper Johns ve Robert Rauschenberg gibi süperstarların çıktığı Uluslararası Pop sanat hareketini teşvik edecekti.