Daniel Buren Kimdir ? Hayatı Ve Biyografisi

FRANSIZ RESSAM, HEYKELTIRAŞ, KAVRAMSAL SANATÇI

Doğum: 25 Mart 1938 – Boulogne-Billancourt, Fransa

Daniel Buren’in Biyografisi

Daniel Buren, kişisel hayatını özel tutmayı seven ve otobiyografisi ile işi arasındaki ayrımda ısrar eden bir sanatçı. Sonuç olarak, özel hayatı hakkında çok az şey paylaşıyor ve 1938’de Fransa’da Boulogne Billancourt’ta doğması dışında çocukluğu hakkında neredeyse hiçbir şey bilinmiyor.

Kendisini işinden nasıl atacağı sorulduğunda, şöyle yanıtladı.Bu çok gençken geliştirdiğim çok kişisel, neredeyse etik bir konum ve hala çok geçerli olduğunu hissediyorum. Elbette herkes gibi varım, ama her zaman pratiğimden herhangi bir kişisel unsuru bir kenara koymaya çalışıyorum.Aslında hiç de zor değil.Biyografik bilgileri her zaman işimle söylemeye çalıştığımdan ayıracağım.Sorsan eğer çocukluk anılarım ya da en sevdiğim restoranın ne olduğu hakkında, cevap vermeyeceğim. Benim damak zevkim önemli değil.

“Her şeyi söyleyebilirim. Ailemin harika ressamlar olduğunu veya tenis yıldızları olabileceğini söyleyebilirim…”

Buren, Paris’teki Ecole Nationale Superieure des Metiers d’Art’ta okudu ve 1960’ta mezun oldu. 1960’ların başında, bir kavramsal sanat biçimi olarak resim yapmaya başladı ve onu “resmin sıfır derecesi” olarak adlandırdı. Ancak 1965’te Buren, Grapetree Bay Hotel için freskler yapmakla görevlendirildiği Karayipler’deki Saint Croix adasında bir yıl geçirdi. Bu süre zarfında, geleneksel figüratif veya soyut resimden kaçınarak, beyaz ve bir başka renkte 8,7 cm genişliğinde dikey çizgilerden oluşan işler yaratmaktan yana oldu. Bu, o zamandan beri neredeyse tüm çalışmalarının ana kompozisyon bileşeni olmuştur.

Buren, 1965’te hem Paris Bienali’ndeki Grand Prix’yi hem de Prix Lefranc de la Jeune Peinture’yi (genç ressamlar için ödül) kazanarak Paris’te erken dönemde kayda değer bir başarı elde etti. Bundan kısa bir süre sonra Olivier Mosset, Michel Parmentier ve Niele Toroni ile çalışmaya başladı.Dört ressam birlikte, geleneksel yazarlık ve sergileme kavramlarını bozmak ve onlara meydan okumak olan BMPT grubunu oluşturdu. Ayrıca, dışsal anlamı veya sanat tarihi referansları olmayan, eserlerin resim olarak nesneliğine odaklanan ve sanatın gizemini ve aurasını ortadan kaldırmaya çalışan resimler üretmeye çalıştılar.

Grupla çalışmaya başladığında imza çizgilerini zaten benimsemiş olmama rağmen, BMPT’nin teorileri ve yaklaşımları, seçiminin arkasındaki mantığı geliştirmeye ve güçlendirmeye yardımcı oldu.

BMPT, bireysel sanatçının dehasının yanı sıra sanatsal yetenek ve özgünlük kavramlarına meydan okumak istedi. Bunu, birbirlerinin çalışmalarına imza atarak ve beklenmedik “olaylar” (veya “tezahürler”) sahneleyerek yaptılar.Birinde, para ödeyen izleyici, o zamanlar hiç gerçekleşmemiş bir konferansın fonu olarak görünüşte asılmış olan dört tabloya bakarak bir saat boyunca oturmak zorunda kaldı. Marcel Duchamp’ın, deneyimin izleyiciler için ne kadar sinir bozucu olduğundan etkilendiği söyleniyor.

Buren’in ilk büyük kişisel sergisi 1968’de Milano’daki Galleria Apollinaire’de gerçekleştirildi ve bu sırada çizgileriyle galerinin girişini kapattı. Mayıs 1968’de, protestocuların düzen karşıtı duygularını paylaşarak Paris’teki etkili öğrenci gösterilerine de katıldı.

1969’da Harald Szeemann , süreç odaklı ve Kavramsal sanatçılara kurumsal bir ortamda avangard ve deneysel çalışma sunma özgürlüğünün verildiği, İsviçre’nin Bern kentindeki When Attitudes Become Form adlı çığır açan serginin küratörlüğünü yaptı.Buren’in sanatçı arkadaşlarının tümü katıldı ve Szeemann sergi için araştırma yaparken stüdyosunu ziyaret etmesine rağmen davet edilmedi. Serginin amacının sanatsal özgürlük olduğu göz önüne alındığında ortaya çıkıyor.Buren buna rağmen katkıda bulunabilmesi gerektiğini düşündü ve gösterinin açılışından üç gün önce nasıl müdahale edebileceğini görmek için Bern’e geldi.

Bern Kunsthalle’ye vardıklarında, Joseph Beuys Buren’e çalışmasının nerede olduğunu sordu ve davet edilmediğini öğrenince, Buren’e çizgili kağıtlarını göstermesi için Beuys’un kendi geniş sergi alanından bir bölüm teklif etti.

Bunun üzerine Buren, Beuys’a teşekkür etti.Ancak bunun yerine sergi açılışından önceki gece kurumun duvarlarının dışında bir açıklama yaptı ve şehrin etrafındaki reklam panolarını imza şeritleriyle kapladı. Onun tuhaflıkları tutuklanmasına neden oldu ve yetkililerden kaçmak için İsviçre’den kaçmak zorunda kaldı.

Bu karşılaşma hakkında şunları söylüyor: “İki arkadaş sanatçıdan, Berndt Lohaus ve Lawrence Weiner’den çok yardım aldım.Gece için kiraladığım küçük araba ile tüm şehri beyaz ve pembe çizgili kağıtlarla kapladık. Sabah saat üç gibi arkadaşlarımı otellerine bıraktım ve benimkine geri döndüm.

Saat dört civarında, derin bir uykuda, bazı ağır vuruşlar kapımı sallıyor. Uyanıyorum ve tabancaları bana doğrultulmuş sivil giyimli iki polisin önünde duruyorum. Beni odamın duvarına dayadılar ve yatağın altında çizgili kağıtlarımı ve yatağımın ayakucunda, yapıştırıcının geri kalanını ve henüz yıkamadığım fırçaları buldukları yeri kontrol ettiler. Her şeyi aldılar, kendim giyinmemi ve beni hücreye koyacakları karakola kadar takip etmemi istediler.Sonra sabah saat dokuz civarında bazı polisler sorgulamaya başladı.Ne yapıyorsun? Sen kimsin? Neden bu kağıtlar? Neden beyaz ve kırmızı? Aslında, beyaz ve yumuşak pembeydiler. Vesaire vesaire”.

Daha sonra bir avukat arkadaşı, yapıştırılan tüm şeritleri şehirden kaldırması şartıyla Buren’in serbest bırakılmasını sağladı.Ancak bunu yapmadan İsviçre’den kaçtı ve sonunda dava düştü.

Bu, kariyerinin ilk aşamalarında ilgili makamlardan nadiren izin alan Buren tarafından kamusal alanlara yapılan bir dizi gerilla tarzı sanatsal müdahalenin bir parçasıydı. Örneğin, 1960’ların sonlarında, siyah beyaz çizgili posterlerini Paris’in çevresine ( affichages sauvages “vahşi/vahşi posterler” olarak tanımladığı bir dizi) sineklikli posterler asmak için bir kampanya başlattı ve 1970’de yasadışı olarak Los Angeles çevresindeki banklara çizgilerini çizdi.

1971’de Buren, Guggenheim’da sanatçıların binanın alışılmamış yönlerini keşfetmelerine izin vermeyi amaçlayan bir grup sergisine katılmaya davet edildi. Buren, müzenin orta alanına asılan büyük bir afiş (66 x 32 fit) yaptı. Ancak sanatçılar Donald Judd ve Dan Flavin, çalışmanın kendi parçalarını gizlediğinden şikayet ettiler ve parça serginin açılışından bir gün önce kaldırıldı. Buren daha sonra bir röportajda, “Bu benim için kötüydü” dedi, ancak “Ayrıca onlara karşı döndü” diye ekledi. Bununla, Buren, o sırada Guggenheim şovundan dışlanmak kariyeri için kötü olsa da, sonraki başarısının Judd ve Flavin’in Buren’in çalışmasının kaldırılmasını istedikleri için geniş çapta eleştirilmesi anlamına geliyordu.

1970’lerde Buren, bir dizi solo ve ortak performans eseriyle uğraştı. Bunlar arasında, tüm yatların yelkenlerinin Buren’in çizgileriyle süslendiği bir tekne yarışı ve ADA Aktionen der Avantgarde’ın bir parçası olarak Jannis Kounellis, Wolf Vostell ve diğer sanatçılarla birlikte Berlin’de bir performans yer aldı.

1980’lere gelindiğinde, Buren daha çok kamusal alanlarda büyük ölçekli kurulumlar yapmaya odaklandı. Bunların en ünlüsü 1986 yılında Paris’te Palais Royal’in avlusundaki Les Deux Plateaux adlı eseridir.Aynı yıl, Buren, Venedik Bienali’nde Fransa için bir solo pavyon sergiledi ve enstalasyonu için prestijli Altın Aslan ödülüne layık görüldü.

Son yıllarda, Buren’in çalışmaları mimariye ve hem kendi başlarına mimari olan hem de çevredeki binalara yanıt veren mekanlar yaratmaya daha fazla ilgi duymaya başladı. Daha sonraki dönemi, Bilbao’daki Guggenheim Müzesi ve Montpellier’deki Musée Fabre dahil olmak üzere bir dizi kalıcı yerleştirme ile karakterize edildi.

2007’de Buren, Venedik Bienali’ne bir kez daha eserle katkıda bulundu ve ayrıca Fransız pavyonu için genç yerleştirme, performans ve kavramsal sanatçı Sophie Calle’nin çalışmalarının bir seçkisini küratörlüğünü yaptı.Buren, genellikle kamusal alanlarda çalışarak sanat yapmaya devam ediyor. Örneğin, 2017’de Buren, Tottenham Court Road Londra Metro istasyonunda sahaya özel kalıcı bir kurulum oluşturdu.

Daniel Buren’in Kısa Bir Kariyer Değerlendirmesi 

Buren’in çalışmaları çok çeşitli sanatçılar üzerinde etkili olmuştur. Özellikle, kariyeri boyunca tek bir sanatsal bileşeni benimsemesi (8,7 cm genişliğindeki şerit), kariyerleri boyunca yalnızca tek bir teknik veya stille çalışan Rachel Whiteread ve Bridget Riley gibi diğer sanatçılara güven verdi.

Buren’in figüratif olmayan çizgileri kullanması ve resimdeki geleneksel zemin-figürasyon ilişkisine meydan okuma yöntemleri de Op sanatçılarını etkiledi.

Kamusal alanlardaki ve galerilerdeki mekana özgü, büyük ölçekli yerleştirmeleri, örneğin Richard Serra’nın yanı sıra Olafur Eliasson gibi daha çağdaş sanatçılar gibi enstalasyon ve kamusal sanat için önemli modellerdir.Buren ayrıca 1991 ve 2012’de Les Ecrits başlığı altında toplu olarak yayınlanan kapsamlı yazıları aracılığıyla fikirlerini etkili bir şekilde aktardı.Bu metinler genellikle sanat kurumunu parçalamayı veya parçalara ayırmayı , örneğin müzenin işlevine meydan okuyarak yaptı.O zamandan beri Sophie Calle gibi sonraki sanatçılar üzerinde etkili olan bir fikir.