Vincenzo Gioberti Kimdir?

Doğum tarihi: 5 Nisan 1801, Torino, İtalya

Ölüm tarihi ve yeri: 26 Ekim 1852, Paris, Fransa

Vincenzo Gioberti’nin Hayatı

Vincenzo Gioberti , (d. 5 Nisan 1801, Torino , Piedmont [İtalya] – ö. 26 Kasım 1852, Paris , Fransa), İtalyan filozof, politikacı ve Sardunya-Piedmont başbakanı (1848-49), İtalyan devletlerinin birleşmesi hakkında.

Gioberti, 1825’te bir Roma Katolik rahibi olarak atandı ve kısa süre sonra Torino Üniversitesi’nde bir teoloji profesörü olarak ünlendi , ancak fikirleri alışılmışın dışında görünmeye başladı. 1831’de Sardunya kralı Charles Albert’in halefi üzerine mahkeme papazı olarak atandı. Ancak Gioberti’nin kariyeri, cumhuriyetçi bir siyasi komploya karıştığı suçlamasının ardından utanç ve sürgünle yarıda kaldı. Radikal görüşlerini zaten açıkça ifade ettiği için 1833’te tutuklandı ve kısa bir süre hapsedildi.Introduzione allo studio della filosofia (1839–40; “Felsefe Çalışmalarına Giriş”), 1830’dan itibaren Antonio Rosmini-Serbati tarafından ortaya atılan felsefi sisteme karşı bir polemik .

Kartezyen rasyonalizm İtalya’da iyi bilinirken , Gioberti Kantçı ve Kant sonrası metafiziği tanıttı . Kendi teolojisi, felsefesi ve siyasi görüşleri, varlık kavramı etrafında dönüyordu ve sistemi genellikle”ontoloji”. Terimi icat ettiİnsan kavramlarının boşandıkları varlığın temel merkezine dönüşünü belirtmek için “palingenesis”. İdeal ile gerçeğin bu birleşimi, Gioberti’ye tinsel yaşamın insan yaşamında gerçekleşmesini tanımlama aracı sağladı ve böylece palengenesis etik , toplumsal ve politik bir kavram haline geldi.

Cumhuriyetçi görüşlerine rağmen Gioberti, Giuseppe Mazzini’nin devrimci örgütüne asla katılmadı ve 1840’ta İtalyan birliğinin bir yolu olarak şiddeti kesin bir şekilde kınadı. “Demagojiden olduğu kadar despotizmden de uzak” bir anayasal monarşiyi savundu . En ünlü eserinde,Del primato morale e civile degli italiani (1843; ” İtalyan Irkının Ahlaki ve Medeni Önceliği ÜzerineFedere İtalyanların dünya medeniyetine yapabilecekleri benzersiz katkının değerini öne sürerek, papanın başkanlık ettiği bir İtalyan federasyonunun kurulmasını tavsiye etti. Gioberti’nin önerisi geniş çapta övüldü ve 1846’da Pius IX seçildiğinde, plana sempati duyduğu iddiasıyla “Gioberti’nin papası” olarak anıldı.

Ardından gelen bir af, Gioberti’nin 1847’de Torino’ya dönmesine izin verdi. Yeni kurulan Temsilciler Meclisi’nin başkanı olarak görev yapan Gioberti, kabinesi dağıldıktan sonra Fransa büyükelçisi olduğu 1848’den 1849’a kadar kısa bir süre başbakan oldu . Kısa süre sonra istifa etti, ancak ölümüne kadar Paris’te kaldı, bir kez daha kendi kendine sürgünde yaşarken, görüşleri Roma’da giderek daha fazla gözden düştü. İkinci önemli siyasi eseri,Del rinnovamento civile d’Italia (1851; “İtalya’nın Sivil Yenilenmesi Üzerine”), 1848’de Venedik ve Milano’daki halk ayaklanmalarından esinlenerek topyekun demokrasiye daha fazla onay verdi. Gioberti’nin talihi daha sonra tersine döndü: papalık ona sırt çevirdi ve eserleri, Yasak Kitaplar Dizini’ne yerleştirildi.