Jürgen Habermas Kimdir? Hayatı Ve Biyografisi

Doğum tarihi: 18 Haziran 1929 Düsseldorf, Almanya

Jürgen Habermas’ın Hayatı

Jürgen Habermas (d. 18 Haziran 1929, Düsseldorf, Almanya), yaygın olarak yirminci yüzyılın ikinci yarısının en önemli Avrupalı ​​filozoflarından biri ve kıtanın önde gelen çağdaş halk entelektüellerinden biri olarak kabul edilmektedir.Son derece etkili bir sosyal ve politik düşünür olan Habermas, genellikle 1920’lerde Almanya’nın Frankfurt kentindeki Sosyal Araştırmalar Enstitüsü’nde ortaya çıkan ve “Frankfurt Okulu” olarak da bilinen, Marksizmden ilham alan bir hareket olan eleştirel sosyal teori ile özdeşleştirilir.

”Habermas, Max Horkheimer, Theodor Adorno ve Herbert Marcuse gibi birinci kuşak ve kurucu figürlerin ardından Frankfurt Okulu’nun ikinci kuşağına aittir.Habermas’ın teorik sistemi, modern kurumlarda gizli olan akıl, özgürleşme ve rasyonel-eleştirel iletişim olanaklarını ve insanın rasyonel çıkarları tasarlama ve takip etme kapasitesinde saklıdır.Habermas’ın “iletişimsel rasyonellik” olarak popülerleştirdiği bir fikirdir. ”

Birçok bilimsel katkısına ek olarak, Habermas bir halk entelektüeli rolünü de benimsemiştir.Bu, 2004’te Münih’teki Bavyera Katolik Üniversitesi’nde din ve akıl konulu çağdaş Avrupa siyasi tartışmalarına en belirgin olarak Kardinal Joseph Ratzinger, daha sonra XVI.Papa Avrupa Birliği, küreselleşme ve kapitalizm üzerine tartışmalardır.

1986’da Habermas, Alman araştırmalarında verilen en yüksek onur olan Deutsche Forschungsgemeinschaft’ın Gottfried Wilhelm Leibniz Ödülü’nü aldı.

Ayrıca Hegel Ödülü, Sigmund Freud Ödülü, Adorno Ödülü ve Geschwister Scholl Ödülü sahibidir.

Habermas, Düsseldorf yakınlarındaki Gummersbach’ta büyüdü ve Nazi terörü dalgası ülkesini ele geçirdiğinde gençti. Mayıs 1945’teki Nazi yenilgisinden sonra orta öğrenimini tamamladı ve Bonn, Göttingen ve Zürih Üniversitelerine gitti. Bonn’da doktora derecesi aldı.1954’te Friedrich von Schelling üzerine bir tezle felsefede. 1956’dan 1959’a kadar Sosyal Araştırmalar Enstitüsü’nde Theodor Adorno’nun birinci asistanı olarak çalıştı. Habermas 1959’da enstitüden ayrıldı ve ikinci doktorasını (üniversite düzeyinde öğretmenlik yapmaya hak kazanan habilitasyon tezi) 1961’de Marburg Üniversitesi’nde siyaset bilimci Wolfgang Abendroth altında tamamladı.1962 yılında Strukturwandel der Öffentlichkeit (Kamusal Alanın Yapısal Dönüşümü ).

1961’de Habermas, Marburg’da ” privatdozent ” (ücretsiz profesör ve öğretim görevlisi) oldu ve 1962’de Heidelberg Üniversitesi’nde olağanüstü profesör (kürsüsüz profesör) oldu.

1964’te Adorno tarafından güçlü bir şekilde desteklenen Habermas, Frankfurt am Main’deki (Frankfurt Üniversitesi) Johann Wolfgang Goethe Üniversitesi’nde (Frankfurt Üniversitesi) Horkheimer’ın felsefe ve sosyoloji kürsüsüne geçmek için Frankfurt’a döndü ve böylece eleştirel teori alanında Adorno’nun seçilmiş halefi oldu.

Starnberg’deki Max Planck Enstitüsü’nde 10 yıl (1971–81) yönetici olarak çalıştıktan sonra, 1994’te emekli olduğu Frankfurt’a döndü.Daha sonra Amerika Birleşik Devletleri’nde Northwestern Üniversitesi ve New York Üniversitesi’nde ders verdi ve dünya çapında dersler verdi.

Savaş sonrası Almanya’sında önde gelen bir ses olarak Habermas, ülkedeki önemli entelektüel tartışmalara katıldı. 1953’te, Heidegger’in Einführung in die Metaphysik ( Metafiziğe Giriş ) adlı eserinin bir incelemesinde, Martin Heidegger’in yeniden keşfedilen Nazi sempatisi konusunda karşı karşıya geldi . 1950’lerin sonunda ve yine 1980’lerin başında Habermas, Avrupa’daki nükleer karşıtı hareketlerle uğraştı ve 1960’larda Almanya’daki öğrenci hareketinin önde gelen teorisyenlerinden biriydi.Sonunda 1967’de öğrenci hareketinin radikal çekirdeğinden kopacak ve ” sol faşizm ” olasılığına karşı uyarıda bulunacaktı . ”

1977’de Habermas, iç terörle mücadele mevzuatındaki sivil özgürlüklere getirilen kısıtlamaları protesto etti ve 1985-87’de , tarihsel olarak gördüğü şeyi kınayarak, Alman savaş suçunun doğası ve boyutuna ilişkin sözde ” tarihçilerin tartışmasına ” katıldı.Almanya’nın Nazi geçmişinin revizyonizmi ayrıca Almanya’nın 1989-90’da yeniden birleşmesinin Alman milliyetçiliğinin tehlikeleri konusunda da uyarıda bulundu. İsrail’i korumak için Körfez Savaşı’nı (1991) ve Kosova’daki etnik Arnavutların soykırımını önlemek için Kuzey Atlantik Antlaşması Örgütü’nün (NATO) Sırbistan’ı bombalamasını (1999) onaylamasına rağmen, Irak Savaşı’na (1999) karşı çıktı. 2003).