Ferruccio Busoni Kimdir? Hayatı Ve Biyografisi

Besteci 

Doğum tarihi: 1 Nisan 1866, Empoli, İtalya 

Ölüm tarihi ve yeri: 27 Temmuz 1924, Berlin, Almanya

Ferruccio Busoni Kimdir?

İtalyan müzisyen Ferruccio Benvenuto Busoni (1866-1924), piyanist, şef, öğretmen ve besteci olarak aktif, zamanının en seçkin ve çok yönlü müzisyenlerinden biriydi. Müziğin gelecekteki gelişmeleri hakkındaki spekülasyonları kehanet niteliğindeydi.

“Doğuştan ve içgüdüsel olarak İtalyan, eğitim ve seçimle Alman” olan Ferruccio Busoni, babasının profesyonel bir klarnetçi olduğu ve İtalyan-Alman annesinin Ferruccio’ya ilk derslerini veren bir piyanist olduğu Floransa yakınlarındaki Empoli’de doğdu. O bir dahiydi ve çocukluğu, Busoni’nin beste yapması ve hem keman hem de piyano için kendi bestelerini çalarak Avusturya ve İtalya’da konser turlarına çıkması bakımından Mozart’ınkine benziyordu. Büyük ölçüde kendi kendini yetiştirmiş olmasına rağmen, zamanının en büyük piyanistlerinden biri oldu ve uzun yıllarını konser vererek geçirdi.

Busoni, 1889’da Helsinki Konservatuarı’nda, ardından Moskova’da ve Boston’da New England Konservatuarı’nda piyano profesörüydü. İtalya’nın Bologna kentinde bir konservatuar olan Liceo Musicale’nin müdürlüğüne atandığı 1894’ten 1913’e kadar Berlin’de yaşadı. Bu görev sadece bir yıl sürdü çünkü Busoni oradaki aşırı muhafazakar politikaları değiştiremeyince mutsuz oldu. Savaş yıllarını İsviçre’de geçirdi ve 1920’de Berlin’e dönerek Sanat Akademisi’nde kompozisyon profesörü oldu ve 1924’teki ölümüne kadar bu görevi sürdürdü.

Busoni’nin çağdaşları onu öncelikle bir piyanist olarak görüyorlardı. Etkili kayıt çağından önce yaşadığı için, çalmasının kalitesine dair çok az gerçek kanıt var. Tüm anlatımlara göre, olağanüstü bir tekniği ve büyük, “orkestra” bir çalma tarzı vardı. Büyük işlerde uzmanlaştı ve daha küçük salon parçalarıyla hiç ilgilenmiyordu. Büyüleyici değil entelektüel bir piyanistti. Hayatı boyunca piyano öğretti. En tanınmış öğrencileri arasında, sonraki neslin önde gelen birçok piyanistinin öğretmeni olan Egon Petri de vardı.

Busoni kendisini bir piyanistten çok bir besteci olarak görüyordu, ancak besteleri hiçbir zaman popüler olmadı. En önemlileri arasında beş bölümlük büyük bir Piyano Konçertosu (erkek korolu son bölüm) , Kızılderili melodilerine dayanan piyano ve orkestra için Indian Fantasy ve piyano solosu için bir Fantasia contrappuntistica bulunmaktadır. Ayrıca birkaç opera yazdı; bitmemiş sonuncusu, Dr. Faustus ara sıra oynanır.

Son yıllarında Busoni, zamanın Alman müziğine hakim olan dışavurumculuğa karşı neoklasik idealleri benimseyen etkili bir beste öğretmeniydi. O her zaman orijinal bir düşünürdü. Müziğin Yeni Estetiği’nde ( 1907; trans. 1911), müzik kaynaklarının genişletilmesini ve üçüncü ve altıncı tonlar gibi mikrotonların yanı sıra sentetik gamların kullanılmasını teşvik etti. Bu tür fikirler zamanlarının çok ötesindeydi ve 1960’larda birçok besteci bu tür kaynakları keşfettiğinde Busoni’ye olan ilgi yeniden canlandı.

Elektronik müziğin öncülerinden biri olan Edgard Varèse, Busoni’yi 1907’de Berlin’de tanıyordu. 1966’da Busoni’nin kitabını okumasının “müzik gelişimimde bir dönüm noktası olduğunu ve” Müzik özgür doğar; Özgürlük kazanmak onun kaderidir’ sözü benim düşüncemin yankısını duymak gibiydi.”