Daisy Bates Kimdir ? Hayatı Ve Biyografisi

Doğum tarihi: 16 Ekim 1859, Roscrea, İrlanda

Ölüm tarihi ve yeri: 18 Nisan 1951, Adelaide, Avustralya

Daisy Mae Bates’in Biyografisi

Daisy Mae Bates (1861-1951), Avustralya yerlileri arasında bir sosyal hizmet uzmanıydı. Güvenlerini kazanan ilk Avrupalılardan biri olarak, onlar hakkında eşsiz bir materyal koleksiyonu derledi.

Daisy Bates, İrlanda, Tipperary, Ballychrine’de Daisy O’Dwyer Hunt olarak doğdu. Annesinin ölümünün ardından, Hindistan Kamu Hizmeti’nden emekli bir memur olan Sir Francis Outram’ın ailesinde büyüdü. 1884’te sağlık nedenleriyle Avustralya’ya göç etti ve Bathurst, Yeni Güney Galler’de John Bates ile tanıştı ve evlendi. 1894’te İngiltere’ye döndü ve gazeteciliğe başladı, ancak 1899’da kısmen ilgilendiği pastoral bir kiralamayla bağlantılı olarak ve kısmen de Times adına yerlilere beyaz zulüm suçlamalarını araştırmak için Batı Avustralya’ya göç etti.

Bates’in raporları, yerlilerin beceriksiz ve akılsızca yönetildiğini öne sürüyordu, ancak onlara zalimce davranıldığı fikrini çürütüyordu. Görevini yerine getiren Bates, Batı Avustralya’da kaldı ve 35 yıl boyunca Aborjinler arasında yalnız bir Avrupalı ​​olarak yaşadı. Çalışmaları, onu belirli kabileleri incelemesi için görevlendiren ve onu devletin seyahat eden Aborjinlerin Koruyucusu yapan Batı Avustralya hükümeti tarafından resmen tanındı.

Kocasının ölümü ve Batı Avustralya’nın kuzeyinde mülk edinmesi, şimdi açıkça hayatını adamaya karar verdiği ve 1933’te İngiliz İmparatorluğu’nun komutanı olduğu hizmetten dikkatini dağıtmadı. . Aborijinler onu arkadaş olarak kabul ettiler ve ona Kabbarlı ya da büyükanne olarak hitap ettiler. Kendi kadınlarının ölüm acısı ile dışlandığı bazı inisiyasyon törenlerine kabul edildi ve gözlemlediği her şeyi 1938’de yayınladığı bir kitabın temelini oluşturan bolca not aldı. Halen yerliler arasında çalışıyordu. 80 yaşında, ancak 1945’te kötü sağlık durumu onu Adelaide’ye emekli olmaya zorladı. 18 Nisan 1951’de öldü.

Bates sadece yerlileri incelemekle kalmadı, aynı zamanda onları beslemeye, beslemeye ve aralarındaki anlaşmazlıkları çözmeye de yardımcı oldu. Kabile kurallarına ve geleneklerine saygı göstermeye özen gösterdi ve inançlarını baltalamaya ve onları tamamen yabancı bir dünyaya dönüştürmeye çalışan misyonerleri eleştiriyordu. Aborjinleri, sonunda yok olmaya mahkûm bir ırk olarak görüyordu, ancak sürecin mümkün olduğunca acısız olması gerektiğinden endişe duyuyordu. Bu bağlamda, ihtiyaç duyulanın “sosyal yasaların antropolojik incelenmesi” değil, “İngiliz yönetiminin en yüksek ve en iyi geleneklerimize dayanan yönetimi” olduğu sonucuna vardı.