RB Kitaj Kimdir?

RB Kitaj Biyografi

AMERİKALI RESSAM VE BASKICI

Doğum: 29 Ekim 1932 – Cleveland, Ohio

Ölüm: 21 Ekim 2007 – Los Angeles, Kaliforniya

RB Kitaj’ın Biyografisi

Ronald Brooks, 1932’de Cleveland, Ohio’da Macar bir baba ve Rus-Yahudi bir anneden dünyaya geldi.Kitaj’ın biyolojik babası Sigmund Benway ve annesi Jeanne Brooks, oğullarının doğumundan kısa bir süre sonra ayrıldı. Ronald’ın annesi, Avusturyalı araştırmacı kimyager Walter Kitaj (“anahtar bağı” olarak telaffuz edilir) ile evlenmeden önce, oğlunu bir çelik fabrikası işçisi ve öğretmen olarak kazanarak, gelişim yıllarında kendi başına büyüttü.Kitaj’ın sanata ilgisi, lise eğitiminin yanı sıra sanat dersleri aldığı Cleveland Sanat Müzesi’nde alevlendi. 1949’da liseden ayrılan Kitaj, Norveçli bir yük gemisi olan SS Corona’nın mürettebatına katılarak “denizlerde çalışmaya başladı”. Beş yıl kadar tüccar bir denizci olarak çalıştı.

Kara izni dönemlerinde Kitaj, 1950’de New York’ta Cooper Union’da ve 1952’de, 1951’de Viyana’da Güzel Sanatlar Akademisi’nde kurslara katılarak resim ve çizime olan ilgisini sürdürmeyi başardı.Fritz Wotruba ve Albert Paris Gütersloh’un benzerlerini öğrendiği yerde, Kitaj’ın Avrupa kültürüne ve entelektüel yaşamına olan ilgisinin uyandığını öğrendi.Kitaj, ilk karısı Elsi Roessler ile 1953’te New York’ta evlendi ve 1956-58 yılları arasında ABD Ordusunda iki yıl görev yaptı ve buradaki işi, savaş oyunları için Rus tanklarının resimlerini çizmekti. Döndüklerinde, o ve Elsi İngiltere’ye yerleştiler.1959’da Lem adında bir oğulları oldu.1964’te Dominie adında bir kızı evlat edindiler.

ABD hükümetinin GI Tasarısının mali desteğiyle (Tasarı, kolej veya ticaret okullarına devam eden gaziler için öğrenim ve masrafları kapsayan maaşlar teklif ediyordu) Kitaj, Oxford’daki Ruskin Çizim ve Güzel Sanatlar Okulu’nda eğitim gördü.Oradayken, Kitaj’ı Warburg Enstitüsü’ne yönlendiren sanat tarihçisi Edgar Wind’in yanında çalıştı ve burada tarihin ve antik çağın disiplinler arası araştırmalarda oynayabileceği önemli rolü öğrendi.O zaman, belirgin tarihsel referansların Kitaj’ın çalışmalarının bir özelliği haline gelmesi şaşırtıcı değil. Kitaj, eğitimini Londra’daki Royal College of Art’ta tamamladı ve oradayken, bağlayıcı ve ömür boyu sürecek bir dostluk kurduğu bir sanatçı olan David Hockney ile tanıştı.

Kitaj’ın ilk kişisel sergisi, Yorumlu Resimler/ Yorumsuz Resimler 1963’te Londra’daki Marlborough Gallery’de yapıldı.Bunu iki yıl sonra New York’taki Marlborough-Gerson Gallery’de bir ABD sergisi izledi.Kitaj’ın kariyeri, 1969’da karısı Elsi Roessler intihar ettiğinde yükselişteydi.

Ölümünden sonra yayınlanan anılarında Kitaj, sayısız kız arkadaşıyla haftalarca nasıl ortadan kaybolacağını ve Elsi intihar ettiğinde kendi sözleriyle Barselona tersanelerinde “mükemmel günler ve geceler fahişelik” geçirdiğini hatırladı.

Karısının intiharının ardından Kitaj, UCLA’da öğretim görevi üstlendiği Amerika Birleşik Devletleri’ne döndü. Arkadaşını daha sonra Kitaj’ın ikinci karısı olacak olan Amerikalı sanatçı Sandra Fisher’la tanıştıran, kendisi de Los Angeles’a yerleşmiş olan Hockney’di. 1980’lerin başına kadar (bir kez daha Avrupa’ya yerleştiğinde) öğretmeye devam edecek olsa da, Kitaj’ı resme geri dönmeye ikna eden Fisher oldu. 1970’lerin başlarından ortalarına kadar Kavramsalcılık ve Minimalizm Amerika Birleşik Devletleri’ndeki baskın sanat hareketleriydi.Ancak Kitaj moda olan şeylerden etkilenmedi ve figüratif çalışmalarına ciddi bir şekilde devam etti, birçok eseri akademik notlar bile taşıyordu.Bu zamana ait resimler, onun en zor ve deneysel olanlarından bazıları olduğunu kanıtladı ve eleştirel görüşleri böldüler.

1982’de Kitaj ve Fisher, iki yıllık bir süre içinde evlendikleri ve bir oğulları olduğu Paris’e taşındı.Çift 1984’te Londra’ya taşındı ve Kitaj burada çalışmaya devam etti ve 1989’da İlk Diasporist Manifestosunu yazdı.Çalışmalarının ilk büyük retrospektifi Tate’de gerçekleşti.1994 yılında hayatında bir dönüm noktası oldu.Ticari bir başarı olmasına rağmen, sergi sanatçıyı ‘sözde entelektüel’ olmakla suçlayan sanat eleştirmenleri tarafından sert bir şekilde kınandı.Nitekim, London Evening Standard’da yazan, kötü şöhretli eleştirmen Brian Sewell, Kitaj’ı “figüratif sanat tarihinde bir dipnota hatta layık olmayan” “kibirli bir ressam” olarak nitelendirdi.Kitaj’ın arkadaşları ve meslektaşları, sanatçı için halka açık bir destek mektubu imzaladılar (Kitaj bunun kötü bir fikir olduğunu düşünse de), ancak öfkenin ortasında, henüz 47 yaşındaki ve serginin küratörlüğünde aracı olan eşi Fisher aniden öldü.

Kitaj, Tate’ten gelen serpintilerinretrospektif onun üzerinde korkunç bir stres yaratmıştı ve ölümünü iğneleyici eleştirmenlere yüklemişti (“Beni hedef aldılar ve onun yerine Sandra’yı aldılar” dedi).

Ancak sadece bir yıl sonra Kitaj, Venedik Bienali’nde Altın Aslan ödülünü kazandı. Kaderinde hemen hemen bir canlanma olmasına rağmen, Kitaj 1997’de oğlu Max ile Los Angeles’a geri dönmeye karar verdi.Sandra düşman ateşi altında öldüğünde, Londra da benim için öldü. demiştir.Hayatının son on yılında Kitaj, sanatı Sandra’yı anmak ve ölümü için suçladığı kişileri suçlamak için sıklıkla kullandı.Yazı da onun zamanının çoğunu ve Kitaj’ın Yahudi sorununun ötesine bakarak ilk kitabın amaçlarını genişlettiği ve diaspora deneyiminin her şeye dokunduğu (ya da dokunabileceği) gibi üzerine kafa yorduğu İkinci Diaspora Manifestosu’nu işgal etti.sürgündeki sanatçılar, 2007’de yayınlandı.Kitaj, resim yapma yeteneğini elinden alan bir hastalık olan Parkinson Hastalığı ile iki yıllık bir mücadelenin ardından aynı yıl kendi hayatına son verdi.Bitmemiş bir hatıra, Eski Bir Yahudi Ressamın İtirafları, onun etkilerinde bulundu ve ölümünden sonra yayınlandı.

1970’lerde ve 1980’lerde Kavramsal ve Minimalist sanatın yeni avangardı temsil ettiği bir dönemde, Kitaj figüratizme olan bağlılığında kararlı kaldı: “İnsan resimlerinin hiçbir önemi olmadığını söyleyen aptalları dinlemeyin veya o resim öldü.Yapılması gereken çok şey var” diye ilan etti.Yahudi dinine ve halkına olan bağlılığı, The London School’daki yol arkadaşlarına olan bağlılığı , ikinci karısına olan sevgisi ve onun erken ölümünden sorumlu tuttuğu eleştirmenlere karşı duyduğu öfke göz önüne alındığında, kişi şunları söyleyebilir: Kitaj’ın kişisel yaşamını sanatından ayırmaya hiç kalkışmayan bir sanatçı olduğunu gözlemleyin.

Kitaj, sanatının yanlış yorumlanma olasılığına karşı dirençliydi ve bu genellikle onun resimlerine açıklama eklemesine ve/veya dipnot yapmasına yol açtı.Ancak bu uygulama, güzel sanatların ‘kendi adına konuşmasına’ izin verilmesi gerektiği ilkesinden beslenen eleştirmenlere onu sevdirmedi. Yine de, eleştirel bir kurumla (sanatı açıklamanın kendi sorumluluğu olduğuna inanan ) dikenli bir ilişkiye rağmen, Kitaj yaşamı boyunca birçok önemli onur aldı.

Kitaj’ın mirası, kendi kuşağının, hatta herhangi bir neslinin önde gelen figüratif ressamlarıyla olan yakın ilişkileri ve dostlukları sayesinde daha da geliştirildi. David Hockney, Kitaj’ın kişisel olarak “büyük bir etkisi” olduğunu ve “birçok insan üzerinde stilistik olarak büyük bir etkisi” olduğunu belirtti.Frank Bowling, tablolarından birine onun adını vererek Kitaj’a olan yaratıcı borcunu kabul etti. Bazıları onun Diasporist Manifestolarını örneklemeye yardımcı olan pastel ve karakalem eskizlerini de gözden kaçırmamak gerekir.Bazı yorumcular, aslında bunun sanatçının en büyük gücü olduğunu düşündüler.Aralarında , bir zamanlar ‘Kitaj’ın yaşayan herhangi bir insandan daha iyi çizebileceğini’ ilan eden ünlü sanat eleştirmeni Robert Hughes da vardı.