Raphael Soyer Kimdir ?

Raphael Soyer Biyografi 

RUS-AMERİKALI RESSAM VE LİTOGRAF

Doğum: 25 Aralık 1899

Ölüm: 4 Kasım 1987

Raphael Soyer’in Biyografisi

Raphael Soyer ve ikizi Moses, 1899’da orta Rusya kasabası Borisoglebsk yakınlarında doğdu. Babası Abraham, bir bilgin ve İbranice öğretmeni ve ailenin küçük Yahudi cemaatinin entelektüel lideriydi. Annesi Bella bir nakışçıydı. Çift, erkekleri entelektüel bir sorgulama atmosferinde büyüttü ve oğullarını evde eskiz ve resim yapmaya, Rus sanatçıların eserlerini evin etrafına dekorasyon olarak asmaya teşvik etti. Ancak Abraham’ın liberal fikirleri ve öğrenciler arasındaki popülerliği, Rus eyalet yetkilileriyle sorun yaşamasına neden oldu ve Yahudi olan ve kasabada oturma iznine ihtiyaç duyan aile, Rus oturma izinleri reddedildi; böylece 1912’de Amerika Birleşik Devletleri’ne göç etmek zorunda kaldılar ve bir yıl sonra Bronx, New York’a yerleşmeden önce Philadelphia’ya taşındılar.

Raphael Soyer altı çocuktan biriydi, ancak geçiş özellikle genç ikizler ve ağabeyleri için zorluydu. Soyer, “Musa, İshak ve ben bu ülkeye, bu dile alışmakta çok zorlandık, çünkü ergenlik çağında geldik ve bir nevi kendi içimize çekildik ve bir nevi yabancılaşmış insanlar olduk” dedi. Kız kardeşleri hızla kültüre asimile olurken, yeni arkadaşlar edinip okulda başarılı olurken, erkekler lise boyunca mücadele etti.

Soyer 16 yaşında aileye destek olmak için okulu bırakabildiği için rahatlamış, ancak boş zamanlarında ücretsiz resim derslerine devam ederek gündüz gazete satarak gece sanatını geliştirmiştir. Kendini işine adamış ve kendini adamış bir ressam oldu. 1918’de Birinci Dünya Savaşı’nın sona erdiği gün, Ulusal Akademi’de bir portre üzerinde çalışıyordu. Uzaktan kutlama ve geçit töreni sesleri duydu, ancak meslektaşları partiye katılmak için ayrılırken, çalışmalarını bitirmek için modelle birlikte stüdyoda kaldı. Kadınları resmetme tutkusu ona “Doğu Yakası Degas” ünvanını kazandırdı.

Raphael’in resim kariyeri yükselirken, Isaac’in ve Musa’nınki de, özellikle ikizi ile her zamanki kardeş rekabetini davet etti. Raphael Soyer, “Musa cana yakındı. Eve ilk arkadaşlarını o getirdi. Eve ilk kızları getirdi. Ben daha çekingendim. Doğrusunu söylemek gerekirse aramızda çok fazla rekabet vardı. İnsanlar bizim içimizde gördüler. İkimiz de yok etmeye çalıştığımız bir aile benzeri çalışıyoruz. Mümkün olan en kısa sürede farklı okullara gittik. Farklı stüdyolarda çalıştık.”

Sanatçı ve eleştirmen ve daha sonra Soyer’in Sanat Öğrencileri Birliği’ndeki öğretmeni Guy Pène du Bois, genç sanatçının vaadini kabul etti ve onu Soyer’e 1929’da ilk kişisel sergisini veren satıcı Charles Daniel ile tanıştırdı. Gösteri başarılı oldu ve Takip eden yıllarda Soyer’in çalışmaları, sanat dünyasını ele geçirmeye başlayan soyutlamadan belirgin bir çıkış olarak ulusal beğeni topladı.

1931’de Varşova doğumlu bir anaokulu öğretmeni olan Rebecca ile evlendi ve daha sonra New York Sanat Öğrencileri Birliği’nde öğretmenlik yapmaya devam etti. Büyüyüp psikiyatrik bir sosyal hizmet uzmanı olacak bir kızı Mary vardı.

Soyer oldukça kısaydı – 5’2″ ayakta ve utangaçtı, ancak farklılığının üstesinden gelmeyi öğrendi ve sanat çevrelerinde popüler oldu. 1932’de ünlü Meksikalı sanatçı Diego Rivera , Rockefeller Center’ın duvarında bir duvar resmi yapmakla görevlendirildi. Daha sonra Vladimir Lenin’in bir portresinin eklenmesi nedeniyle yıkılan Soyer, Rivera tarafından çekildi ve çalışırken onu çizecekti.Komünist John Reed Kulübü’ne sık sık gitti ve sanatçılar Ben Shahn , Edward Hopper ve Henry Poor ile arkadaş oldu. Diğer Sosyal Gerçekçilerle ortak bir paydada buluşurken , figüratif üsluba bağlılığı başkaları tarafından modaya uygun olmadığı için alay edildi.Günlüklerinde efsanevi olanla bir karşılaşmayı anlattı.Soyut Dışavurumcu Jackson Pollock , “Beni selamlamadan kabaca ‘Soyer, neden böyle resim yapıyorsun?’ dedi. Bir uçağı işaret etti, ‘Uçan uçaklar var ve sen hala gerçekçi resim yapıyorsun. Zamanımıza ait değilsin.’ Jackson’a, ‘Zamanımızın sanatını sevmiyorsam, zamanımıza ait olmalı mıyım?’ diyebilirdim. Ama öyle demedim, sadece sevdiğim gibi resim yaptığımı söyledim.”

Soyer , sanat dünyasında soyutlamanın egemenliğine karşı çıkan, Ondördüncü Sokak Okulu ile bağlantılı birçok sanatçının da içinde bulunduğu bir grup sanatçının arasındaydı ve 1953’te birlikte fikirlerini yayınlayacakları Reality dergisini çıkardılar. Soyer, arkadaşları tarafından sakin bir kararlılığa sahip nazik bir adam olarak biliniyordu, ancak sanat dünyasında soyutlamanın egemenliği konusunda açık sözlüydü ve gerçekçiliği savundu. “Resmin tek bir aşamasının bu keyfi sömürüsü, Amerikan halkının zevkine ve zekasına karşı bir küçümsemeyi teşvik ediyor. Biz, doku ve tesadüfün, rengin, tasarımın ve resmin diğer tüm unsurlarının, yalnızca daha büyük bir amaca ulaşmanın araçları olduğuna inanıyoruz. 45 diğer sanatçı tarafından imzalanan bir mektupta, insanın ve dünyasının tasviridir” yazdı.1953’te gerçek oldu. Soyer’in açıklaması şaşkınlıkla karşılandı ve sanat dünyasında büyük bir infial yarattı. McCarthycilik döneminde Soyer ve arkadaşları Komünizmin etkisi altında olmakla suçlandılar ve olumsuz basına konu oldular.

New York’un ve göçmen topluluklarının zengin kültürel dokusu, Soyer’e büyük bir konu kaynağı sağladı ve insanları, Manhattan’ın Aşağı Doğu sokaklarını paylaştığı geçiciler, alışveriş yapanlar, dansçılar ve sanatçılar gibi hassas tasvirleriyle tanındı. Side – Sosyalist Gerçekçi bir ressam olarak ününü artırıyor. Ayrıca, Büyük Buhran’a olan hayranlığını ve ekonomik zorlukların sıradan insanlar üzerinde nasıl oynadığını yansıtan işsiz erkekleri de resmetti. Politikadan çok psikolojiyle ilgilendi ve özellikle toplumu eleştiren konulardan kaçındı. Soyer’in siyasi baskı ve eleştirilere direnme ve bu sessiz, marjinal figürlerin hikayelerini anlatma kararlılığı, çalışmasına daha fazla güç katıyor.

1967’de Whitney Museum of American’da gerçekçiliğe olan kararlı yaklaşımının ve iletişime olan bağlılığının sergilendiği bir retrospektifle onurlandırıldı. Soyer’in kendisi de gösteriye yanıt olarak, “Bütün bu resimlere bakarken, orada bulduğum devamlılığın ipliği olan aynılıktan memnun mu üzülsem mi bilemedim. 40 yıl veya daha uzun bir süre boyunca çok az değiştiler. Kostümleri biraz farklı olabilir, ancak tavırları, jestleri, onlardan yayılan atmosfer neredeyse hiç değişmedi.”

80’li yaşlarına kadar bu yolda ilerlemeye devam eden Soyer, bundan asla bıkmayacağını ve sıkılmayacağını ilan ederek, çalışmadan geçen bir gün bile bedenen ve ruhen hastalanacağını söyledi. “Resim yapmadığımda gözlerim rahatsız ediyor. Ama tam gün resim yapınca içim rahatlıyor ve her şey yolunda görünüyor. Asla durmam, asla emekli olmam. Kardeşim Musa resim yaparken öldü. Aslında bir resim üzerinde çalışıyordu ve söylediği son sözler modele oldu: ‘Phoebe, kaşlarını çatma.’ Sonra öldü. Son dakikaya kadar çalıştı.” 1974’teydi ve Isaac yedi yıl sonra öldü.

Soyer gerçekten de 1987’de ömrünün sonuna kadar çalıştı. Yetmişli yaşlarına kadar öğretmenlik yaptı ve daha uzun süre resim yaptı. 87 yaşında Manhattan’daki evinde kanserden öldü. Öldüğü sırada satıcısı ve arkadaşı Bella Fishko, “Geçenlerde ona ne üzerinde çalıştığını sordum. , her zaman olduğu gibi.'”

İzlenimciler Monet, Manet ve Degas’ın sanatlarını devrim sonrası Paris sokaklarından alarak stüdyo ile gerçek hayat arasındaki duvarı yıkmaları gibi, Soyer’in Bunalım dönemine ve II. . İzleyicilerin, işçileri, geçici insanları ve göçmenleri tasvir etmesine empatik bir şekilde tepki vermesini ve tasvirleri güçlü bir siyasi mesaja bağlamamasını umuyordu. Soyer’in aleni siyasetten kaçınması ve göçmenlik, kapitalizm ve savaş karşısında insanlık ve bireyin varoluşsal durumu üzerindeki ısrarı, üslup olarak olmasa da, zamanın II. .Çağdaş Gerçekçilik ve Londra Okulu ile yüzyıl.

New York Times’daki ölüm ilanı, gerçekçiliği savunduğunu ve ortamlar arasındaki üretken çıktısını kaydetti ve “Amerikan Realist ressamlarının dekanı” olarak tanımlandı. Sanat eleştirmeni Paul Richard, “Birçok sanatçı parlar, sonra söner, ancak Soyer sabittir. Sanatı, 60 yılı aşkın bir süredir dürüst, içten, alçakgönüllü olmuştur.”