Kehinde Wiley Kimdir ?

AMERİKALI RESSAM

Doğum: 28 Şubat 1977 – Los Angeles, California 

Kehinde Wiley’in Biyografisi

Kehinde Wiley, Güney-orta Los Angeles’ta Afrikalı-Amerikalı bir anne Freddie Mae Wiley ve Nijerya’dan Yorubalı bir baba olan Isaiah D. Obot’un çocuğudur.Mimar olarak çalışmak için çalışmalarını bitirdikten sonra, altı çocuğunu büyütmek için Wiley’nin annesini terk etti. Wiley çocukken, annesi onun sanatsal yeteneğini fark ederek gördüğü her şeyi çizerek çoğaltabileceğini söyledi ve onu ve ikiz kardeşini 11 yaşında okul sonrası sanat derslerine kaydettirdi.Çete kültüründen uzak durmamız gerekiyordu.

Akranlarımın çoğunun ya öleceği ya da hapse gireceği hissi çok gerçek bir şeydi.Bu yüzden her hafta sonu sanat okumak için otobüslerde beş saatlik gidiş-dönüş yolculuklar yapıyorduk. Ağabeyim tıbba, edebiyata ve ticarete aşık oldu.Şimdi emlak ve finansla uğraşıyor. Ama benim, gerçekten sanat yönüm vardı.”

Çocukluğunun büyük bir bölümünde, ailesinin sosyal yardım çekleriyle hayatta kaldığını ve annesinin ikinci el dükkânında ne kadar para kazanılırsa kazanılsın, bir tabelası ya da perakende satış yeri olmayan, evlerinin önünde sadece bir kaldırım parçası olan, hayatta kaldığını söylüyor.

Mahalledeki herkes burayı ‘Freddie’nin Mağazası’ olarak adlandırdı ve Wiley, içinde kullanılmış kitaplar, kurmalı plak çalarlar, kararmış altın varaklı resim çerçeveleri ve porselen heykelcikler de dahil olmak üzere her türlü şeyi içerdiğini söylüyor. Kendisinin ve kardeşlerinin, sürekli geri tepen gürültülü bir Dodge minibüsünde dolaşarak, annelerinin yeni envanter aramasına yardım edeceklerini hatırlıyor.Bu daha utanç verici kısımdı. 11 yaşındasın ve komşunun çöplerini karıştırmak için dışarı çıkarken görülmek istemiyorsun. Bu benim için sosyal ölümdü.

Wiley, 1989’da 12 yaşındayken, sanat ve Rus dili eğitimi aldığı ABD/SSCB Girişimleri Merkezi’nde Rusya’da yaşamaya giden 50 Amerikalı çocuktan biriydi.

Amerika Birleşik Devletleri’nde genç bir siyah adam olarak büyüyen deneyimleri, sanatsal kariyerini güçlü bir şekilde etkileyecekti. “Genç siyah erkeklerin nasıl görüldüğünü biliyorum. Onlar çoğu zaman korkmuş küçük çocuklar. Ben onlardan biriydim. Los Angeles Polis Departmanından tamamen korkuyordum.” Kendisi de eşcinsel, “Cinselliğim siyah beyaz değil. Ara sıra sürüklenen bir gey erkeğim. Biseksüel değilim. Kadınlarla mükemmel derecede hoş aşklarım oldu ama bunlar sürdürülebilir değildi. Ben her zaman erkeklere bakardım.”

Wiley, Los Angeles County Sanat Lisesi’nden mezun oldu ve burada birkaç Los Angeles galerisini gezme fırsatı buldu. Gainsborough ve Constable’ın çalışmalarını görmekten çok etkilendi.

1999’da San Francisco Sanat Enstitüsü’nden BFA’yı kazandı ve ardından 2001’de Yale Üniversitesi Sanat Okulu’nda yüksek lisansını tamamlamak için bir burs kazandı. Sanat okulundayken öğrendiği en önemli dersin sanat yaratmak olduğunu söylüyor.Yapmak istediğimi yaptım profesörlerinin yapmasını istediği sanatı değil.

Wiley, MFA’dan mezun olduğu yıl, Harlem sokaklarında buruşmuş bir kağıt parçasına rastladı ve onu bir sabıka fotoğrafı olarak buldu. Kupa fotoğrafını portre olarak düşünmeye başladı ve “Portre nedir? Bu bir seçim. Dünyanın sizi kendi şartlarınıza göre kutlaması için vücudunuzu dünyanın içinde konumlandırma yeteneğidir” diyerek başladı. Ama bir sabıka fotoğrafında size nasıl sunulacağına dair bir seçeneğiniz yok. Kupa çekimlerine dayalı resimler yaratmayı denemeye devam etti. Bu süreç aynı zamanda portrenin bakıcının fiziksel özelliklerinden daha derin bir şey iletip iletemeyeceği konusunda düşünmesini sağladı.

MFA’dan mezun olduktan kısa bir süre sonra, Wiley Harlem’deki Studio Museum’da Ressam in Residence oldu.

“Bana ayda 500 dolar verdiler. Müzenin bahçesinde yatıp resimlerimi yapardım. Bu beni bugün olduğum sanatçı yaptı ve bunu ödeyebilmek istiyorum” diyor ve bu yüzden Senegal’de kendi ikamet programı ile bir stüdyo yaptı.

Sanat simsarı ve küratör Jeffrey Deitch, Wiley’e New York’taki ilk kişisel sergisini verdi ve sonraki on yıl boyunca onu temsil etmeye devam etti.

Wiley, erken yaşamının büyük bölümünde ayrı kaldığı babasını aramak ve onunla yeniden bağlantı kurmak için 1997’de Batı Afrika’ya seyahat etmeye başladı. Wiley, ilk görüşmelerinin “en iyi olmadığını” söylese de, geri dönmeye ve babasıyla bir ilişki geliştirmeye devam etti. 2019’un sonlarında Wiley’nin babası öldü. 

Wiley’in süreci “sokak seçme” olarak başlar, burada şehir içi bölgeleri (tipik olarak New York ve Los Angeles’ta, ayrıca Mumbai, Senegal, Dakar ve Rio de Janeiro gibi yabancı şehirlerde) “ruhu olan” renkli genç erkekler için arar.

Bu sürecin “kültürel ya da cinsel nedenlerle benimle rezonansa giren insanlarla karşılaştığım sokaklarda rastlantısal bir şey olduğunu söylüyor. Tipimin kökleri kendi cinsel arzumdan kaynaklanıyor.”

Potansiyel olarak baktıktan sonra, Wiley onlara yaklaşır ve çalışmalarından bazı örnekler göstererek sanat yapma sürecini açıklar. Çoğu insanın onu geri çevirdiğini, ancak ilgilenenlerin daha sonra fotoğraflarının çekildiği stüdyosuna davet edildiğini söylüyor.

Deneklerini Rönesans usta resimlerinin tipik pozlarını benimsemiş olsa da, onları çağdaş sokak kıyafetleriyle betimliyor, böylece “usta ressam kavramını sorguluyor” ve aynı zamanda “genç siyah erkekleri aynı anda konumlandırırken tarihsel kaynaklardan alıntı yapıyor.” 

VH1, Wiley’i 2005 Hip Hop Honors programı için seçilenlerin portrelerini yapması için görevlendirdi. Tipik tarzında, müzisyenleri, Ice T’yi Napolyon ve Grandmaster Flash ve Furious Five gibi bir on yedinci yüzyıl Hollandalı sivil güvenlik şirketi olarak boyamak gibi büyük adamların tarihi portrelerine göre canlandırdı.

Ekim 2011’de Wiley, New York City Sanat Öğretmenleri Derneği/Birleşik Öğretmenler Federasyonu’ndan Yılın Sanatçısı Ödülü’nü aldı ve ayrıca Kantin Dergisi’nin Yılın Sanatçısı Ödülü’nü aldı. Resimlerinden ikisi, 2011 yılında Art Production Fund işbirliğiyle New York City’deki 500 taksinin tepesinde yer aldı.

Ekim 2017’de, Wiley’nin Smithsonian Ulusal Portre Galerisi için eski ABD Başkanı Barack Obama’nın bir portresini yapmak üzere görevlendirileceği açıklandı ve tamamlanan çalışma 12 Şubat 2018’de açıldı. First Lady Michelle Obama, Ulusal Portre Galerisi için cumhurbaşkanı veya First Lady’nin resmi portrelerini çizen ilk siyah sanatçılar.

2010’ların sonlarında, Wiley heykel ile çalışmaya başladı, en önemlisi, dreadlock’lu genç bir siyah erkek tarafından monte edilen bir ata, yırtık kot pantolona ve Rumors of War başlıklı yüksek top bir Nike spor ayakkabısına sahip anıtsal bir bronz binicilik heykeli yarattı. Çalışma, Richmond, Virginia’da bulunan ve protestoların ardından Temmuz 2020’de kaldırılan Konfederasyon Generali JEB Stuart’ınki gibi şu anda tartışmalı Konfederasyon heykellerine bir yanıt olarak tasarlandı. Wiley’nin heykeli New Times Meydanı’nda açıldı. York, Eylül 2019’da.

Wiley son birkaç yılını Brooklyn’deki stüdyosunda geçirdi ve ayrıca Çin ve Senegal’de sanatçı ekiplerinin Wiley figürleri tamamlamadan önce resimlerinin süslü arka planları üzerinde çalıştığı stüdyoları sürdürüyor. 2019’un başlarında Covid-19 virüsü dünyaya yayılmaya başladığında Wiley, Norveç’te Avrupa manzara ve deniz manzarası resminin sanat tarihi geleneklerini keşfetmeyi amaçlayan bir “destansı resim ve film” projesi üzerinde çalışıyordu.

COVID-19 nedeniyle uluslararası sınırların yakında kapanacağını bilen Wiley, Nijeryalı yazar, Alman-Ganalı karma medya sanatçısı Zohra Opoku da dahil olmak üzere diğer Siyah sanatçılarla karantina geçirmek için Black Rock, Senegal’deki lüks kompleksine ve stüdyosuna dönmeye karar verdi. Kelechi Njoku ve Amerikalı ressam Devin B. Johnson. Wiley, “Sosyal ve fiziksel olarak birbirimize çok güvendik. Gerçek bir karantinadaydık.

Kampüsteydik, çalışıyorduk, bir şeyler tartışıyorduk, birbirimizin çalışmalarını eleştiriyorduk.” Şimdi Wiley, Nijerya’daki Black Rock stüdyosunun ikinci bir şubesini inşa ediyor ve yakında daha fazla uluslararası Siyah sanatçıyı orada ağırlamayı planlıyor. “Hiç sahip olmadığım rüya rezidansını yaratmak” gibi olduğunu söylüyor.

Wiley’nin portre resimleri, renkli erkekleri ve kadınları güçlü ve galerilerde ve müzelerde görünmeye değer olarak tasvir etmek için tarihi Batı sanatı geleneklerini (Eski Usta resimlerinden çizilen büyük ölçekli tuvaller ve kahramanca pozlar) kullanmalarında öncü olmuştur.

Wiley, çağdaş sanat ve popüler medya tarafından yeniden üretilen ırksal güç dengesizliklerini değiştirmek için çalışan birkaç çağdaş siyah sanatçıdan (Mickalene Thomas, Xaviera Simmons, Yinka Shonibare ve Hank Willis Thomas gibi) biridir. “Sanat gücü iletmekle ilgilidir ve yüzlerce yıldır böyle olmuştur. Sanatçılar kilise ve devlet için çalışmakta, toplumun isteklerini iletmekte çok başarılılar. Yapmayı seçtiğim şey, olan insanları almak.Benim gibi görünmek, siyah ve kahverengi, dünyanın her yerindeki insanlar giderek daha fazla ve bu güç alanını işgal etmelerine izin vermek.”

Dahası, Wiley’nin çalışmaları, kahraman portrelerinin öznesi olarak dahil edilen kişileri değiştirerek, sanat kurumlarında kimlerin hoş karşılandığını hissedenlerde de bir değişime yol açtı. “Sergilerim olduğunda, tipik müze demografisine ait olmayan insanlar ortaya çıkıyor. İnsanlar kendilerini olasılıklar içinde görüyorlar” diyor.