Diane Arbus Kimdir ? Diane Arbus Hayatı Ve Biyografisi

Diane Arbus
AMERİKALI FOTOĞRAFÇI

Doğum tarihi: 14 Mart 1923-New York, New York

Ölüm Tarihi: 26 Temmuz 1971-New York, New York 

Diane Arbus’un Biyografisi

Diane Arbus’un Yaşamı

Diane Nemerov, New York’ta Russeks adında başarılı bir kürk şirketine sahip zengin bir Yahudi ailede büyüdü.New York’un Yukarı Doğu Yakası’ndaki bir dizi lüks evde yetişen çocukluğu, kendisini ve kardeşlerini büyütmeye yardım eden hizmetçiler ve mürebbiyelerden oluşuyordu.Diane’nin annesi Gertrude, babası David işle meşgulken Diane’i entelektüel olarak desteklemesini engelleyen depresyon nöbetleri ile mücadele etti.Hayatının geri kalanında kendini ailesinden ayırmaya ve yetiştirmeye çalışırdı. Birçoğu, bunu kişisel ıstırabının bir uzantısı olarak yaptığı çalışmalarla yaptığını düşündü, çünkü kendi toplumunda ezildiğini hissetti ve konularına sosyal bir dışlanmış olarak benzediğini hissetti.

Babasının teşvikiyle Arbus 1934 civarında resim yapmaya başladı. Ailesini hayal kırıklığına uğratmaktan korktuğu için resimden hoşlanmamasının bilinmesine asla izin vermedi. 1936’da Russek’te reklamcılık bölümünde çalışan Allan Arbus ile tanıştı.Yaz programlarıyla sanat eğitimi almaya devam etmesine rağmen, üniversiteye hiç gitmedi, bunun yerine 1941’de Allan ile evlendi. Allan Arbus’a ilk kamerasını aldı ve banyolarını karanlık bir odaya çevirdi. Evlendikten hemen sonra fotoğrafçılığı daha ciddiye almaya başladı ve ünlü fotoğrafçı Berenice Abbot ile derslere kaydoldu. 1945’te kızları Doon doğdu.Allan orduda görevliyken doğdu.Arbus ilk hamileliğini kronikleştirdi ve fotoğrafçı olma merakını uyandırdı.

1941’de David Nemerov, Allan ve Diane’i Russek’in gazete ilanlarının modellerini fotoğraflamaları için işe aldı.Diane, moda modellerini tasarlamaya ve şekillendirmeye devam ederken, Allan modelleri fotoğrafladı ve fotoğrafları karanlık odada mükemmelleştirdi. Kısa bir süre sonra, Vogue, Glamour ve Harper’s Bazaar gibi büyük moda yayınlarıyla yayın yapmaya başladılar ve bu da Arbus’u Richard Avedon ve Irving Penn gibi moda fotoğrafçılığındaki diğer ünlü isimlerin beğenileri arasına yerleştirdi.

Moda fotoğrafçıları olarak Diane ve Allan sürekli yeni projeler arıyorlardı.Dergiler için fikirler üretiyorlardı ve seyahat ediyorlardı. Diane, sadece yüceltilmiş bir stilist olarak çalışmak için değil, kendi şartlarında fotoğraf çekmek istedi. Dahası, fikirlerinin derginin yayılmasına neden olan birçok fotoğrafı dikte etmesi, ona yeni bir amaç bulmak için modadan uzaklaşmaya cesaret verdi.

1954’te ikinci kızları Amy’yi dünyaya getiren Arbus, 1956’da Amerikalı fotoğrafçı Lisette Model ile birlikte çalışmaya başladı.Kendini adamış ve ilham veren bir fotoğrafçı olarak ortaya çıkan sanatçı, hayatında yeni bir bölüme başladı ve bu da onun ve Allan’ın fotoğraf firmasıyla olan ilişkisinin sona ermesi anlamına geliyordu.İlk defa, Arbus negatiflerini numaralandırmaya başladı, bu da kariyerinin geri kalanında devam ettiği bir yöntem.En önemlisi, ileriye dönük projeler için randevuları, toplantıları ve fikirleri, alıntıları, konuşma parçalarını ve kendisine hitap eden kitapları kaydetmeye başladı. 

1959’da Allan ve Diane ayrıldıklarında, kişisel çalışmaları için yenilenmiş bir amaç duygusu buldu. Saçını kesti, dairesini duvarlara tutturulmuş fotoğraflarla dolu bir çalışma alanına dönüştürdü ve yerde bulunan bir şilte üzerinde uyudu. Arbus, dergilerle yaptığı ticari çalışmalarla kendisi ve iki kızı için bir yaşam kurdu.En önemlisi, raporlamayı geliştirmek için edebi teknikler kullanan “yeni gazetecilik” i yayınlamaya çalışan Esquire Dergisinde çalıştı ve ona sanatsal sesini geliştirmeye yardımcı olan eşsiz bir fırsat verdi. Arkadaşlarının ve ailesinin yardımıyla çocuk bakımını doğaçlama yaptı ve çalışan bir sanatçı olarak hayata başladı. Allan bir moda fotoğrafçısı olarak çalışmaya devam etti, firmanın karanlık odasını Arbus’a sundu ve teknik konularda ona yardımcı oldu. Fotoğrafçılık, utangaç bir kişiliğe sahip, şehir dışında, özel okul eğitimi almış bir eşten burjuva yetiştirilmesinden bağımsız sanatsal bir sese özlem duyan birine dönüşmesine izin verdi. Az temsil edilenlere benzediğini hissetti ve sadece bakarak morbid bir hayranlığa izin veren konulara yöneldi.

Hubert’in Müze ucube şovlarını sık sık ziyaret etti, vücut geliştirmeci yarışmalarını, güzellik yarışmalarını ve gençlik çetesi toplantılarını araştırdı; bunların hepsi röntgenciliğin teşvik edildiği olaylar.Hubert’s, hedonizmin keyifsiz bir merkez üssü olan Times Meydanı’nda bulunuyordu.Kadınların sık sık uğrak yeri olmayan bir alan.Bu canlı gösteri 1925-1969 yılları arasında açıktı ve 25 sent için sakallı bayan gibi insan tuhaflıklarına bakabilirdi ya da insan pinhead’inin yanı sıra kılıç yutucular ve yılan büyücüler gibi sanatçılara da bakabilirdi.Bu gösteri, benzersiz insanlara bakmak için güvenli bir alandı ve Arbus’a ilgi alanlarının nerede gelişeceğine dair bir tat verdi. Daha sonra konulara bağımsız olarak yaklaştı ve toplumun sınırlarında yaşayanları, genellikle grotesk olarak düşünülenleri aradı.

Arbus’un merakı, yetiştirilmesinden bahsettiği gibi, “dış dünya bizden çok uzaktı” gibi görünmeyen bir dünyayı aramasına neden oldu ve bu onun yeterince temsil edilmeyen, yanlış anlaşılan ve garip olanlarla akrabalık geliştirmesine neden oldu.Bu düşünceler onu şaşırttı ve kariyerinin geri kalanında aklını meşgul etti. Konularını açıkça toplumun sınırlarına, gözlerinde aşağılayıcı olmayan “ucubeler” olarak adlandırdı. O, “(ucube) hayatta olacaklardan endişe gitmene gerek yok, olan oldu zaten dedi. Test ilettik. Onlar aristokratlar.”Bu bireyler kamusal yaşamlarında damgalandılar, ancak fotoğrafçılık yoluyla bir izleyicinin sonsuzca bakması için merak ve hayranlık kaynağı haline geldiler.

Kendi toplumunda sosyal bir dışlanma duyguları hakkında çok açıktı ve sınırdaki konularında teselli aradı. Buna karşılık, hayal kırıklığını ve dolayısıyla yabancı duygularını işine yönlendirdi ve eksantrik olanı aradı. Bir benzerliği yakalamak için yeterli değildi.Uzun yıllar boyunca yapılan çok sayıda ziyaretle, çoğu zaman arkadaşlıklar haline gelen konularına erişim ve güven kazandı. “Tarif etmeye çalıştığım şey, cildinizden başka birinin cildine girmenin imkansız olduğu” diye yazdı bir keresinde. “Ve bütün bunlar biraz bununla ilgili. Başkasının trajedisi senin trajedinle aynı değil.”

Eserlerinde, bu “ucubelerin” yanı sıra topluma iyi entegre olmuş insanların yan yana gelmesini de kasıtlı olarak araştırdığını görebiliriz. Öznesinin bedenlerini görsel gözlüklere dönüştüren bir vizyonu vardı, özne ne olursa olsun. Sosyetelerin, Amerikan ailelerinin ve hatta çocukların imgeleri grotesk bir tenoru çağrıştırıyor. Aynı zamanda, banliyö Amerikan rüyasını kovalamanın savurganlığı ile eşit olarak, bir kadının giysisinde bir erkek olarak yaşayan biri olarak savurganlığı getirdi.

Bulguları sonunda Guggenheim Vakfı’ndan 1963’te “Amerikan Törenleri, Görgüleri ve Gelenekleri” ni fotoğraflaması için hibe almasına neden oldu. Önerisinde şöyle yazdı: “Günümüzün önemli törenlerini fotoğraflamak istiyorum, onları toplamak istiyorum, birinin büyükannesi konserveler koyuyormuş gibi, çünkü çok güzel olacaklar.”Bu, Arbus’un kapılarını açtı ve 1965’te ve yine 1966’da Guggenheim hibesi için bir yenileme aldı. Bundan şöyle yazdı: “Burs, daha ileri gitmenin yolunu bulmak için yeterince ileri gitmemi sağladı. Kapıyı dışarıdan içeriye doğru geçmeyi öğrendim. Bir ortam diğerine yol açar.”

Diane Arbus Kimdir ?

Dergi projeleri ve kişisel projeleri üst üste geldi ve birleşti, bazen birbirlerine dönüşüp gelişti.New York’taki üst sınıf bir Yahudi ailenin sevgilisi ve diğer bir ürünü olan Marvin Israel, Arbus’a en iyi çalışmalarından bazılarını yapması için ilham verdi. İsrail aynı zamanda Richard Avedon’un en iyi eserini, o dönemin diğer birçok modern fotoğrafçısının yanı sıra teşvik etmek ve şekillendirmek için akredite edilmiştir. Entelektüel olarak eşitti ve ikisi çok ortak noktadaydı, ancak İsrail karısını Arbus’a bırakmayı reddetti. Maceraperestliği ve meraklı zihniyeti, huzursuzluk ve can sıkıntısı duygularını engellemek için çeşitlilik ve yenilik istedi. Bir keresinde bir arkadaşına, “insanları canlı hissettiren sıradan sevinçler ve acılar tarafından dokunulmadığından şikayet etti.”Ayrıca, “fotoğraf çekmenin koşulu, belki de herhangi bir şeye dönüşmenin eşiğinde olmanın koşulu olduğunu belirtti.”Arbus, mesleği kadar kişisel yaşamında da kendini gerçekleştirme ve doğrulama için bir yol arıyordu.

1967’de Lee Friedlander ve Garry Winogrand ile birlikte Modern Sanat Müzesi’ndeki ilk müze sergisiyle bu doğrulamayı almaktan heyecan duyuyordu. Yeni Belgeler başlıklı sergide tören fotoğrafları, sokak fotoğrafçılığı ve samimi portreleri yer aldı.

Fotoğraflarının Winogrand ve Friedlander’dan farklı olduğunun bilincinde olan Arbus, fotoğraflarını gösterme, doğru zamanda doğru şekilde sunulma konusunda çekinceleri vardı; ” Her zaman bir gösteri yapmak için doksan yaşına kadar bekleyeceğimi düşündüm.. bir kitap yapın çünkü tek bir çekim için iyi olduğumu düşündüm-hepsini yapana kadar beklemek istedim.”O zamanki Fotoğraf Bölümü Müdürü John Szarkowski, sergiye girişinde şunları yazdı:” Son on yılda bu yeni nesil fotoğrafçılar belgesel fotoğrafçılığın tekniğini ve estetiğini daha kişisel amaçlara yönlendirdi. Amaçları hayatı düzeltmek değil, onu tanımak, ikna etmek değil anlamaktı.”Winogrand ve Friedlander, belirleyici anı kovalayan belgesel sokak fotoğrafçılarıdır. Arbus konularına farklı yaklaştı ve gündelik toplum tarafından sıklıkla göz ardı edilen açıklanmamış bir gerçeğin yönlerini aradı. Bu gösteri, fotoğrafçılığın alımını çarpıcı biçimde şekillendirmişti, çünkü güzel sanatlar düzeyinde yükselmişti.Belgesel fotoğrafçılığın daha önce yapmadığı bir şey. MoMA bunu sergiler ve yayınlar yoluyla etkiledi ve bugün hala misyon beyanlarının bir parçası olan sanat pratiğinin beklentilerini zorlamaya çalıştı.

1968 Civarında, Arbus’a kendini sürdürmek için fotoğraf gazeteciliğinin ötesinde başka gelir kaynaklarına ihtiyaç duyacağı belli oldu.Çalışmaları daha az yaratıcı göründüğü için dergi yayınları azaldı. Daha fazla para kazanmak için isteksizce Parsons ve Cooper Union’da kolej fotoğrafçılığı dersleri vermeye başladı ve daha sonra Westbeth’teki evinde bir ustalık sınıfı verdi.Aynı zamanda, kamera malzemelerinden de huzursuz oldu ve sık sık bir zamanlar onu hayrete düşüren flaş fotoğrafçılığına olan düşkünlüğünü kaybettiğini yazdı.

Arbus’lar 1968’i takip eden dönemde giderek daha sağlıksız hale geldi. Depresyon ve Hepatit B tanıları istenmeyen kilo kaybına ve sürekli yorgunluk hissine neden oldu.Allan ve Diane, 1959’dan beri ayrılmış olsalar da, sonunda 1969’da boşandılar.Allan Kaliforniya’ya taşındı ve Diane için daha da istikrarsız bir atmosfer yarattı, “Sanırım garip bir şekilde Allan’ın (Kaliforniya için) ayrılmasının beni çok sarstı.Birden rol yapmak kalmadı. Bu kadar.”Yakında tüm duygusal ağırlığını İsrail’e aktardı ve karısı için kötü niyetli bir kıskançlık geliştirdi.Arbus’un arkadaşlarının ve meslektaşlarının çoğu abartılı ruh hali değişimlerini fark etti. Reçeteli ilaçlarının çoğuna karşı olumsuz tepkisi zihinsel durumunun iyileşmesini engelledi. Bir kez daha, para da bir sorundu. Walker Evans’ın Yale’de bir fotoğraf dersi vermeye davet edilmesini reddetti, çünkü depresyonu onu kursu ve diğer yorucu taahhütleri yerine getiremedi.

Diane Arbus

Hayatının son iki yılında, New Jersey’deki Vineland’daki zihinsel engelliler için bir eve erişti ve sakinleri birden çok kez fotoğrafladı. Başlangıçta bu tekil konuyla ilgili bir kitap üretmek istedi, ki bu daha önce yapmadığı bir şeydi. Görüntüler yaşamı boyunca sergilenmedi, ancak 1995 yılında 51 görüntüden oluşan ve ölümünden sonra kızı Doon tarafından Aperture Vakfı ile birlikte yayınlanan “Untitled” adlı bir kitap yayınlandı. Bu iş organı etik olarak karmaşıktır; çünkü görüntülerdeki deneklerin izin vermeleri bir yana, izin verebilmeleri kesin değildir. Arbus, dergi çalışmaları için sürüm edinme konusuna duyarlıydı ve 1967 MoMA gösterisinden bazı görüntüler çekildi çünkü bazı konulardan bültenleri yoktu. Özel ihtiyaçların savunucuları, deneklerin muhtemelen izin vermediğini veya fotoğraflanmanın neyi gerektirdiğini anlamadığını söylüyor.

1971’in başlarında, arkadaşlarına fotoğrafçılığın artık yerine getirme ihtiyaçlarını karşılamadığını söyledi. Arbus, New Jersey’deki hastaların çektiği ve yıllarca şiddetle yakalamaya çalıştığı fotoğrafları küçümsemeye başladı. 26 Temmuz 1971’de İsrail, Greenwich Village’daki dairesinde intihar ettikten sonra Arbus’u ölümcül yatıştırıcıları yutarak ve bileklerini keserek buldu. 

Diane Arbus’un Kısa Bir Kariyer Değerlendirmesi 

Arbus’un kısa ve sıkıntılı yaşamı, hem merhametiyle kutlanan hem de nesnelleştirilmesiyle kınanan ve olmaya devam eden bir çalışma organıyla sonuçlandı.Her şeyden çok, Arbus bir gizem, tartışmalı bir gizem olmaya devam ediyor. Çoğu zaman, sanat tarihçilerinin (ve sansasyonel haber köşe yazarlarının) çalışmalarının doğasını açıklamak için onu daha çok bir ucube yapmak istedikleri durumdur. Erkek kardeşi ve kızının Marvin Israel (Arbus’un uzun süredir tutkusu olan) ile olan ilişkisiyle potansiyel (ve doğrulanmamış) cinsel ilişkilerden bahsediyorlar.

Arbus’un konularıyla olan ilişkileri konusunda da tartışmalar var. Rezil bir dizide, bir dizi fotoğraf ırklararası bir çifte odaklanıyor, ancak fotoğraflardan birinde adamın üstünde çıplak bir Arbus var. Bu dizi ve Arbus’un işleyiş tarzıyla ilgili söylentilerin farklı yorumları var: belki de bu çiftle bir alem yapıyordu ya da belki çıplakları fotoğraflarken her zaman çıplak soyunuyordu ya da çiftin daha rahat olmasını sağlamanın yolu olabilirdi. Bütün bunlar, elbette, post-modern sanat çağında çok kışkırtıcı ve düzenli olarak yeniden yorumlanan bir sanatçıya-bu uygulamaların bir kısmını kabul eden ve benimseyen bir sanat yapma zamanı özetliyor.(Arbus’un öncülük etmiş olabileceği veya etmeyebileceği).

diane Arbus

Nihayetinde, insani durumlarda aşırılıklarla yüzleşme cesareti moda, sokak ve feminist fotoğrafçıları etkiledi. Örneğin, Steven Meisel’in sinirli moda fotoğrafçılığı, modayı politika ve şüpheli sosyal standartlarla eşleştirerek tartışmalı dergi düzenleri yarattı. Bir İngiliz mankenin kaşlarını tıraş etme fikri sadece modelin kariyerini başlatmakla kalmadı, aynı zamanda ona Arbus’un fotoğraflarına sık sık verilen etiketi hatırlatan bir takma ad olan “Le Freak” kazandı. Amerikalı fotoğrafçı Nan Goldin’in LGBT topluluğunun derinden kişisel ve samimi portreleri, Arbus’un İkinci Dünya Savaşı sonrası dönemdeki erkek akranlarından ayıran cinsel kimlik, rol yapma ve bireysel sapma temalarının doğrudan bir etkisidir. Feminizmin kendisiyle hiçbir zaman bağlantılı olmamasına rağmen, Arbus’un kadın perspektifi, kadın klişelerini ve kimliğini keşfetme ve çözme yeteneği, Arbus’un 1960’larda ve 70’lerde kadın algısı için yaptığı derin, kasıtsız da olsa, girişimlerin ürünü olan Cindy Sherman’ın fotoğrafçılığını etkiledi. Arbus’un mitolojisinin devam etmesi onu tekrar tekrar ilgi odağı haline getirdi, çünkü birçok kurum ölümünden bu yana sürekli olarak halka retrospektif sergiler getirdi.