Bankim Chandra Chatterjee Kimdir ?

Doğum tarihi: 26 Haziran 1838, Naihati, Kalküta, Hindistan

Ölüm tarihi ve yeri: 8 Nisan 1894, Kalküta, Hindistan

Roman yazarı 

Bankimchandra Chandra Chatterji Biyografi

Bengalli romancı Bankimchandra Chatterji (1838-1894), romanın Batılı biçimini bir Hint dilinde başarıyla kullanan ilk yazardı.

Bankimchandra Chatterji, 26 Haziran 1838’de Kalküta yakınlarındaki Kanthalpara köyünde doğdu. Ortodoks bir Kulin Brahmin olan babası Jadavchandra, gelir tahsildar yardımcısıydı. Bankimchandra, erken dönem geleneksel Hindu eğitiminin çoğunu bir aile rahibinden aldı. 11 yaşında 5 yaşında bir kızla evlendi ve aynı yıl 1849’da Hooghly Koleji’ne kaydoldu.

Hooghly Koleji’nde ve daha sonra Kalküta’daki Başkanlık Koleji’nde, Bankimchandra’nın eğitimi bilim, tarih, dil, hukuk ve felsefeye ağırlık verilerek neredeyse tamamen Batılı hale geldi. 1858’de yeni kurulan Kalküta Üniversitesi’nden bakalorya kazanan ilk iki öğrenciden biri oldu. Mezun olduktan hemen sonra İngiliz sömürge hükümeti tarafından bir koleksiyoncu yardımcısı olarak atandı ve bu pozisyonda 33 yıl terfi almadan kaldı. 1891’de emekli oldu. Ancak devlet memuru iken boş zamanlarında roman yazmaya başladı. Birkaç yıldır şeker hastası olduğu söyleniyor ve emekli olduktan 2 yıl sonra 8 Nisan 1894’te öldü.

Bankimchandra ilk romanı Rajmohan’s Wife’ı (1864) İngilizce olarak yazdı. Daha sonra 1865’ten 1884’e kadar Bengalce’de 14 roman yazdı. Sanskritçe ve konuşma diline özgü Bengalce’yi, şimdiye kadar Sanskritçe veya İngilizce olarak ifade edilmesi gereken çok çeşitli konuları ifade etmek için ilk kez yeterli bir araç haline getirecek şekilde birleştirdi. İlk Bengalce romanı Durgeshnandini(1865), Kalküta’da bir sansasyon yarattığı söylenir. Bengalliler, Sir Walter Scott gibi İngiliz romancıları okumuştu, ancak Bankimchandra’nın romanları, onlara kurgusal biçimde kendi dünyalarının tatmin edici bir görünümünü veren ilk romanlardı. İlk üç romanı, tarihi kostümle süslenmiş saf romantizmdi. Bu ve daha sonraki tarihî temalara sahip romanlardaki tarih genellikle yanlış olsa da, kahramanların cesareti ve kadın kahramanların güzelliği, dayanıklılığı ve fedakarlıkları, Bengallilere şanlı bir geçmiş fikirleriyle ilham vermeye hizmet etti.

Bankimchandra, sosyal romanlarında, geleneksel davranış kodlarından kopan karakterler yaratmada zamanı için cesurdu, ancak sonunda geleneksel olanın geleneksel olmayana üstün geldiğini görmeye dikkat etti. En iyi iki sosyal romanında, Vishavriksha (1873) ve Krishnakanter Will(1878), evlilik dışı aşk ve dulların yeniden evlenmesi sorunlarını araştırıyor, ancak intihar ve cinayet yoluyla geleneğin kazanmasının yolunu açıyor. Karakterlerinin işlerine gizli olmayan yazar müdahalesiyle yanlışın üstesinden gelmek için doğruya yardım etmekten suçluydu. Ancak Bankimchandra’nın eserleri canlılık kazandı. Sayısız, kısa bölümlerde, sık sık dramatik olaylar yaşandı, her yerde mizah ortaya çıktı ve hareket, eylem ve duygu vardı. Kurgusal karakterlerinin isimlerinin birçoğu dilin deyimine geçmiştir.

Bankimchandra, Bengal’in eğitimli halkının ideallerini ciddi bir şekilde yeniden incelemeye başladığı bir zamanda yetişkin oldu. Batılı her şeyin kolayca kabulü ve Hindu’nun bu zamana kadar sahip olduğu her şeyin derogasyonu, güçlü bir Hindu tepkisine yol açtı. Bankimchandra, ortodoks bakış açısının sözcüsü oldu. O, Lord Krishna hakkında, Hıristiyan Tanrı’nınkinden daha yüksek niteliklere sahip kişisel bir Tanrı’yı ​​gösteren bir kitap yazdı. Bankimchandra, bazı kötülüklerini kabul etmesine rağmen, kast kurumunu savundu. Son romanlarından biri olan Anandamath’ta, Bengal’in ortaçağ Müslüman yöneticilerine karşı isyan eden , son derece disiplinli bir sanyasi düzenini tanımladı. Bu sanyasislerBengalli okuyucular için güçlü bir din ve vatanseverlik sembolü haline gelen ana tanrıça Durga’ya ibadet etti. Bu kitaptaki uzun bir şiir olan Bande Mataram (Anneye Selam), Bankimchandra’nın ölümünden sonra 20. yüzyılın başlarında Hindu milliyetçilerinin marşı oldu.

Bankimchandra’nın milliyetçi düşünce ve eylem üzerindeki etkisi, onun Hinduizm’e yenilenmiş bir inancı öğretmesine dayanıyordu ve bu, zaman zaman Hindular ve Müslümanlar arasındaki toplumsal düşmanlığı alevlendirmek için kullanıldı. Bağımsızlığı kazanmak veya bağımsızlıktan sonra ülkeyi yönetmek için belirli bir plan önermese de, fikirleri diğer insanların zihninde çiçek açtı ve Hint milliyetçi hareketinde bir güç oldu.