Amilcar Cabral Kimdir ?

Doğum tarihi: 12 Eylül 1924, Bafata, Gine-Bissau

Ölüm : 20 Ocak 1973, Konakri, Gine

Amilcar Cabral Biyografi

Amilcar Lopes Cabral (1924-1973), Gine-Bissau ve Cape Verde Adaları’ndaki modern Afrika milliyetçiliğinin babasıydı ve Gine-Bissau’nun 1975’te başarılı olan bağımsızlık hareketine öncülük etti.

Amilcar Lopes Cabral, 12 Eylül 1924’te Afrika’nın batı kıyısındaki Bafata’da (Gine-Bissau) doğdu. Ebeveynleri Juvenal Cabral ve Iva Pinhel Evora, Cape Verde takımadalarında bir ada olan Santiago’dandı. Cabral’ın ebeveynleri onu yedi yaşına kadar evde eğittiler ve onu ilk ve orta okula gitmesi için Cape Verde’ye gönderdiler. İstisnai bir öğrenci olarak, programını normal 11 yıl yerine sekiz yılda tamamladı ve final sınavlarında Lizbon’da eğitimine devam etmek için yeterince yüksek puan aldı. Cape Verde’deki bu oluşum yılları, Cabral’ın daha sonra sırasıyla 1973 ve 1975’e kadar Portekiz kolonileri olan Gine-Bissau ve Cape Verde’nin kurtuluşuna olan bağlılığını önemli ölçüde etkiledi.

Cape Verde Adaları, tarihleri ​​boyunca periyodik olarak kuraklık ve bunun sonucunda ortaya çıkan kıtlıklardan muzdaripti. Cabral, 1940’ların kuraklığı sırasında hâlâ Yeşil Burun’daydı. II. Dünya Savaşı’nın tüm Afrika kolonilerine uyguladığı artan ekonomik baskılarla karmaşıklaşan bu felaket, adaları özellikle yaşanması zor bir yer haline getirdi. Felaket kuraklık 50.000 ila 60.000 arasında insanı öldürdü, bu da takımadaların nüfusunun neredeyse üçte biri. Kısmen Portekiz’in sömürücü ekonomi politikalarının yol açtığı bu kriz, Cabral ve çağdaşlarını etkiledi. Cabral’ın kuşağının, öncekiler gibi, adaların karşı karşıya olduğu krize verdiği yanıtlardan biri, durumları hakkında şiir, kısa öyküler ve diğer yaratıcı eserler yazmaktı. Hayatlarını iyileştirmenin yollarını tartıştılar.

Bir yıldan fazla bir süre burs kazanmak için mücadele ettikten sonra Cabral, 1945’te Lizbon’a gitti. Cape Verde’deki sert ekonomik gerçekler nedeniyle, Instituto Superior de Agronomia’da ziraat mühendisliği okumayı seçti. Lizbon’dayken Cabral ve Vasco Cabral, Agostinho Neto ve Mário de Andrade dahil olmak üzere diğer Afrikalı öğrenciler, anavatanlarını tartıştıkları kültürel dernekler kurdular. Cabral ve Cape Verde, Gine-Bissau, Angola ve Mozambik’ten meslektaşları, Afrika kültürlerinin güzelliğini ve canlılığını yeniden teyit ederek yaratıcı metinler yazmaya devam ettiler. Bu öğrenciler, Paris’teki Fransız kolonilerinden bazı çağdaşları gibi, asimilasyon politikalarını da sorguladılar ve siyasi değişim ihtiyacından bahsettiler.

Cabral 1951’de ziraat mühendisi olarak eğitimini tamamladığında becerilerini Afrika’da kullanmak zorunda hissetti. 1952’de Tarım ve Orman Hizmetleri Dairesi’nden bir sözleşme ile Gine-Bissau’ya döndü. Cabral’ın Portekiz’de kalmak veya başka bir koloniye gitmek yerine Gine-Bissau’ya gitmek için hesaplı kararı, halkının sömürge yönetimine karşı mücadelelerine hazırlanmalarına yardım etmeye başlama arzusunu yansıtıyordu. 1953 ve 1954’te Cabral, kolonide bir tarımsal araştırma veya nüfus sayımı yaptı. Cabral, Gine-Bissau’yu dolaşarak köylülerle ekonomik faaliyetleri, tarımcılar olarak sorunları, tarihleri ​​ve kültürleri hakkında konuştu. Ülkenin topraklarını ve mahsullerini analiz etti ve kolonideki ekonomik durumun nasıl iyileştirileceği konusunda önerilerde bulundu. Bu anketi yürütmek Cabral’a kolonyal sömürünün ne anlama geldiğini halktan öğrenme fırsatı verdi. Köylülerle bu yakın temastan edindiği bilgi, daha sonra Portekiz sömürgeciliğine karşı silahlı mücadele başladığında ona yardımcı oldu.

1955’te Cabral Lizbon’a döndü ve 1959’a kadar Portekiz ve kolonilerinde tarım danışmanı olarak çalıştı. Eylül 1956’da Bissau’ya kısa bir ziyarette Cabral, Aristides Pereira, Julio de Almeida, Elisée Turpin, Fernando Fortes ve Luiz Cabral (Amílcar) Cabral’ın üvey kardeşi) PAIGC’yi (Partido Africano da Independência da Guiné e Cabo Verde) kurdu. PAIGC’nin hedefleri her iki ülkenin kurtuluşu ve bu bağımsız ulusların birleşmesiydi. Sömürge yetkilileri Cabral’ı bir tehdit olarak gördüler; sonuç olarak o Lizbon’a döndü. Yurttaşları Bissau’da kaldı ve partiyi yeraltında örgütlemeye devam etti.

Ağustos 1959’da Pidjiguiti’de bir liman işçilerinin grevi 50 protestocunun katledilmesiyle sonuçlandı. Yetkililer PAIGC’yi işçiler arasında hoşnutsuzluk yaratmakla suçladı ve partinin destekçileri hedeflerine ulaşmak için uzun vadeli stratejileri yeniden düşünmek zorunda kaldılar. Eylül 1959’da Cabral ve birkaç PAIGC üyesi Bissau’da bir araya geldi ve şehirdeki şiddet içermeyen protestoların değişim getirmeyeceğine karar verdi. Bağımsızlığa ulaşmanın tek umudunun silahlı mücadele olduğu sonucuna vardılar. Kendi korunmaları için ülkeyi terk etmek zorunda kaldılar, ama aynı zamanda kırsal kesimdeki insanları -nüfusun çoğunluğunu- seferber ettiler. Gine-Bissau’nun güney komşusu Gine Cumhuriyeti (Conakry), 1958’de bağımsızlığını kazandı ve lideri Sékou Touré, PAIGC’nin ülkesini bir üs olarak kullanmasına izin vermeyi kabul etti.

1959’un sonlarından 1962’ye kadar Cabral ve PAIGC, Portekiz sömürge yönetimine karşı ulusal kurtuluş savaşıyla savaşmak için askeri bir güç kurdu. PAIGC’nin gerilla savaşı 1962’nin sonlarında başladı ve 1973’e kadar sürdü. Parti, kurduğu okullarda okumak üzere kadroları Gine’ye gönderdi. Daha gelişmiş programlar için, PAIGC militanları askeri eğitim ve tıp, eğitim ve mühendislik okumak için destekleyici ülkelere gitti. PAIGC, Gine-Bissau’ya yavaş yavaş sızdı ve kırsal nüfusu harekete geçirdi.

Cabral’ın 1950’lerde tarım araştırmalarıyla ilgili deneyimi, onun kırsal alanlarda bağlantıları olduğu ve köylülere nasıl hitap edeceğini anladığı anlamına geliyordu. Cabral, eğer desteklerini bekliyorsa, partinin köylülerin hayatlarını iyileştirmesi gerektiğini biliyordu. Cabral’ın yazdığı gibi, “insanlar fikirler için, kimsenin kafasındaki şeyler için savaşmıyorlar. Maddi çıkarlar için, daha iyi ve barış içinde yaşamak, hayatlarının ilerlediğini görmek, geleceği garanti altına almak için savaşıyorlar. “Sonuç olarak Cabral ve partisi, gerillaların özgürleştirdiği bölgelerde hayatı daha iyi hale getirmek için tasarlanmış programlar geliştirdi. 1969’da PAIGC ülkenin üçte ikisini kontrol ediyordu. Bu bölgelerde okullar, tıbbi klinikler ve mahkemeler ile Halk mağazaları kurdular. Cabral, siyasi kurtuluşun tek başına yeterli olmadığına inanıyordu. Daha ziyade, halkın ihtiyaçlarını yansıtan siyasi, ekonomik ve sosyal yapılara sahip yeni bir toplum yaratma ihtiyacını anladı. Savaş bitmeden kurulan tesislerin işletilmesi partiyi ve yandaşlarını bağımsızlık dönemine hazırlamıştır.

PAIGC’nin ordusu, daha büyük ve daha donanımlı Portekiz ordusunu yenmek için gerilla savaş tekniklerini kullandı. 1972’ye gelindiğinde partinin kurtarılmış bölgelerdeki güç üssü, bağımsızlığa hazırlık için seçimler yapacak kadar güçlüydü. Portekizliler yenilgiyi kabul edemediler. Ocak 1973’te Portekiz gizli polisi (PIDE) Cabral’a Konakri şehrinde suikast düzenledi. PIDE, Cabral’ı ortadan kaldırarak PAIGC’yi yok edip tarihin akışını değiştirebileceklerine inanıyordu. PIDE ve Lizbon’daki destekçileri, Cabral’ın partinin yol gösterici ruhu olmasına rağmen, Gine-Bissau veya Cape Verde’de bağımsızlık göremeyeceğini tahmin ettiğini anlayamadılar. Bu nedenle, Cabral mücadele boyunca onsuz da ayakta kalabilecek bir parti kurmaya çalıştı.

Cabral’ın kurtuluş programını uygulamaya adayan parti, Eylül 1973’te Gine-Bissau’nun bağımsızlığını ilan etti. Portekiz, Portekiz’deki neredeyse 50 yıllık faşizmi sona erdiren 1974 darbesinden sonraya kadar kolonilerinin ilanını tanımayı reddetti. Cape Verde nihayetinde 1975’te bağımsızlığını kazanmış olsa da, PAIGC’nin ikinci birleşme hedefi uzun vadeli ve zor bir program olarak kaldı.

Cabral’ın vizyonu ve bir kurtuluş teorisi formüle etme yeteneği onu eşsiz bir devlet adamı yaptı. Ulusal kurtuluş savaşına katkısı ve Gine-Bissau ve Cape Verde’deki bağımsızlığın kazanılması, başarılarında etkili oldu. Ayrıca, Cabral’ın yazıları, genel olarak Üçüncü Dünya’da sömürgeciliği ve sömürgesizleştirmeyi anlamak için bir çerçeve sağlamaya devam ediyor.