Aldo Moro Kimdir ?

Doğum tarihi: 23 Eylül 1916, Maglie, İtalya

Ölüm: 9 Mayıs 1978, Roma, İtalya

Aldo Moro Biyografi

Aldo Moro (1916-1978), İtalya’nın Hristiyan Demokrat Partisi’nin önde gelen lideriydi. 1960’larda merkez sol hükümet koalisyonları olan “Merkez-Sinistra”nın ve 1970’lerin başlarında Hıristiyan Demokratlar ile Komünistler arasındaki uzlaşmanın önemli bir savunucusuydu. 1978’de kaçırıldı ve ardından “tarihi uzlaşma” politikalarına karşı çıkan solcu bir terör örgütü olan Kızıl Tugaylar tarafından öldürüldü.

Aldo Moro, 23 Eylül 1916’da Maglie’de (güneydoğudaki Lecce eyaletinde) doğdu. Ebeveynlerinin ikisi de eğitimciydi. Babası eğitim bakanlığı müfettişiydi ve annesi ilkokul öğretmeniydi. Moro, Taranto’da okula gitti. Obezitesi onu sık sık okul arkadaşları tarafından alay konusu haline getirdi, ancak çok çalıştı ve sınıfının en üstünde yer aldı.

Moro’nun geçmişi güçlü bir şekilde Katolikti ve hem lisede Gioventù Cattolica Italiana’da hem de Bari Üniversitesi’ndeki Federazione Universitaria Cattolica Italiana’da (FUCI) kilise destekli gençlik gruplarında aktifti. Üniversitede hukuk okudu ve yerel Katolik öğrenci bölümünün başkanıydı. 1939’da Roma’ya transfer oldu. Orada FUCI’nin ulusal başkanı oldu ve II. Dünya Savaşı için Avrupa’da barış ve İtalya’da tarafsızlık adına Papa Pius XII’nin çizgisini izledi. 1942’de askere alındıktan sonra görevinden istifa etti.

1945’te Bari Üniversitesi’nde hukuk profesörü olan Moro, Hristiyan Demokrat listesinden Kurucu Meclis’e seçildi ve seçkin bir siyasi kariyere başladı. İtalyan cumhuriyetinin anayasasını hazırlayan koordinasyon komitesinin 18 üyesinden en küçüğüydü. Daha sonra 1948’de Temsilciler Meclisi’ne seçildi ve Alcide De Gasperi tarafından dışişleri bakanı müsteşarı olarak görevlendirildi, bu görevi 1950’ye kadar sürdürdü. 1954’te Moro, Antonio Segni’nin başkanlığındaki ilk kabine görevi olan adalet bakanlığını kabul etti. . Adalet bakanı olarak Moro, İtalya’daki tüm cezaevlerinden sorumluydu. Ülkedeki her hapishaneyi teftiş ettikten ve binlerce mahkumla görüştükten sonra bir dizi kapsamlı reformu yürürlüğe koydu; bu, 100 yıldan fazla bir süredir selefinin yapmadığı bir şeydi.

Daha sonra, 1959’da Hıristiyan Demokratların sekreteri olmadan önce Adone Zoli hükümetinde kamu eğitim bakanı olarak görev yaptı. Hıristiyan Demokratlar kötü bir şekilde bölünmüş ve bölünme tehlikesi altında olmalarına rağmen, Moro partiyi etrafında toplamayı başardı. O her zaman sadık bir anti-komünistti ve Ekim 1959’da Hıristiyan Demokratların yedinci kongresine Hıristiyan Demokrasi için “ilk görevin Komünizme her alanda: insani, ahlaki, politik ve toplumsal olarak direnmek olduğunu” söyledi. Yine de, partisinin bir hükümet koalisyonu kurmak için faşizm yanlısı sağ kanat partilere bu kadar bağımlı olmasından rahatsızdı. Amacı, hem anti-komünist hem de anti-faşist olan koalisyonlar kurmaktı. İlk baştaki isteksizlik döneminden sonra, Pietro Nenni’nin Sosyalistleri ile görüşmelere başladı. Komünistlerle bağlarını kopardığını iddia eden. Müzakereler, Merkez-Sol’un parlamenter koalisyonu olan “apertura a sinistra” (sola açılıyor) ile sonuçlandı. Sonunda bu, 1963’te Moro’nun ilk hükümetinin kurulmasına yol açtı. 1963 ile Haziran 1968 arasında üç hükümete ve 1970’lerin ortalarında iki hükümete daha başkanlık etti.

1970’lerin başında İtalyan Komünist Partisi’nin bir dizi seçim zaferinden sonra Moro, Hıristiyan Demokratları “Compromesso Storico” ya da “Tarihi Uzlaşmaya” yönlendirmeye başladı. 1976’dan 1979’a kadar süren bu gayri resmi anlaşmaya göre, Komünistler, hükümet politikasında gayri resmi bir ses karşılığında Hıristiyan Demokratlara karşı oy kullanmaktan kaçındılar.

Demokratlara karşı oy kullanmaktan kaçındılar.

Bir politikacı olarak Moro parlak bir konuşmacı değildi, ancak siyasi muhalifleri bir araya getirmeyi başardı. Belirsiz siyasi formüller, ince manevralar ve görünüşte uzlaşmaz görünen pozisyonlar arasında uzlaşmalar ustası olarak ün kazandı. Titrek bir hükümet koalisyonunda Hıristiyan Demokratlar ve sol kanat gruplar arasındaki bir anlaşmayı anlatırken, “paralel yakınlaşmalardan” söz etti. Terimleri çelişkili olan bu tabir, Moro siyaset tarzının bir örneği olarak ünlendi.

Moro evli ve üç kız ve bir erkek çocuk babasıydı. Ailesiyle birlikte Roma’da mütevazı bir apartman dairesinde sessizce yaşadı.

Mart 1978’de Moro, Moro’nun “tarihi uzlaşmasına” şiddetle karşı çıkan bir sol terör örgütü olan Kızıl Tugaylar’ın en sansasyonel kurbanı oldu. Roma’daki evinin önünde cüretkar bir manevrayla, adam kaçıranlar Moro’nun beş polis korumasını öldürdü ve onu kaçırdı. Hükümete, gazetelere ve Moro’nun ailesine yazdığı mektuplarda, adam kaçıranlar yargılanmayı veya hüküm giymeyi bekleyen 13 terörist liderin hapishaneden serbest bırakılmasını talep etti.

Hükümet korkunç bir ikilemle karşı karşıya kaldı. Teröristlere boyun eğmek, politikacıları gelecekteki adam kaçırma olaylarına maruz bırakır. Teslim olmak, aynı zamanda, bir siyasi liderin hayatının kurtarılmaya değer olduğunu, ancak polislerin, yargıçların, gazetecilerin veya iş adamlarının hayatlarının değil – hepsi geçmişte terör saldırılarının kurbanları olduğunu kabul ederdi. Hükümet ve siyasi partiler, kaçıranların taleplerini reddetti. Güvenlik güçlerinin 54 günlük bir sonuçsuz aramasının ardından Moro’nun cesedi Mayıs ayında Roma’nın merkezinde bir arabanın bagajında ​​bulundu. Sembolik olarak, araba Hıristiyan Demokrat ve Komünist partilerin ulusal merkezlerinin arasına park edilmişti.